En even was weer alles goed We waren op de vlucht – niet voor elkaar Niet voor de tijd Maar voor de apocalyps
Ik heb van je gedroomd vannacht,
We zaten naast elkaar Zij aan zij – onze vingers vervlochten Ik reed en jij las kaart We lieten samen alles achter
Ik heb van je gedroomd vannacht,
En er was geen verdriet We waren weer één – net als toen Achter ons verging de wereld Maar wij hadden elkaar
Ik heb van je gedroomd vannacht,
Eindelijk waren we ver genoeg Ik stopte de auto – drukte een kus op je lippen Nog een laatste omhelzing Voordat het einde daar was.
Eyes of secret storm and story Show and tell, we’ll make it through Onus Fate and Undo Odium Armor, anchor, lead and stone By the telling May they become May they all be feathers
Met mijn backpack over de grond achter mij aan slepend pers ik mijzelf zijdelings door de nauwe doorgang tussen de rotsen, de weg voor mij alleen verlicht door de lamp die ik op mijn hoofd draag. Damn, voor de verandering had de routebeschrijving eens niet overdreven – dit was een pittig stuk. Ik wil op mijn horloge kijken hoe laat het is maar realiseer mij dat ik ook daarvoor de ruimte niet heb – doorschuifelen is de enige optie die ik nog heb. Na een haakse bocht in het donker waarbij ik mijn hoofd stoot aan een uitstekende rotspunt die ik niet gezien had verschijnen in de verte weer de eerste lichtstralen die wijzen op een uitgang. Geen seconde te vroeg, alles doet inmiddels pijn en ik ben op zijn hoogst – wilde gok- pas op de helft van mijn woeste avontuur.
Wat begon als wat lichte pijntjes in mijn voeten en schouders heeft inmiddels ook al behoorlijke proporties aangenomen en ik overweeg even om nog wat pijnstillers te nemen. Nee, geen goed idee. Mijn wandelavonturen in Zweden hebben mij geleerd om zo laat mogelijk op een dag pas over te gaan op pijnstillers om zo te zorgen dat je er tijdens de avond/nacht ook nog iets aan hebt zonder dat er bizarre doseringen nodig zijn. Voor nu lijken de nauwe doorgangen even verleden tijd, het pad voor mij ziet er redelijk begaanbaar uit met slechts links en rechts een klauterpartij en als vanzelf weten mijn voeten weer het vertrouwde ritme te vinden. 20 Km achter de rug geeft mijn GPS aan, dan ben ik dus inderdaad net over de helft. Als vanzelf glijdt mijn hand naar achteren om een waterfles te pakken en een slok te nemen. Godverdomme wat is het warm – makkelijk dertig graden.
De enige echte fout die ik gemaakt heb in mijn voorbereiding is het meenemen van te weinig water vanuit de foute aanname dat er langs de route wel watertappunten aanwezig zouden zijn – en die zijn er dus niet.… Lees gerust door
Het zijn de keuzes die we maken die ons daadwerkelijk maken tot wie we zijn – meer dan onze aanleg, afkomst of mogelijkheden
Is één van de zinnen die veel door mijn hoofd spoken de laatste tijd – en niet alleen omdat ik mijzelf jaren te laat door de Harry Potter reeks heen aan het werken ben (voor de niet Potter liefhebbers – het is een variatie op een bekend citaat uit boek/film 2). Het is een wat eloquentere versie van mijn eigen ‘het gaat om wat je doet en laat, niet wat je zegt΅, misschien dat hij daarom zo resoneerde. In mijn queeste naar zelfverwezenlijking en het opnieuw uitvinden wie ik ook alweer ben (of wil zijn) ben ik in de afgelopen tijd misschien wel net iets te ver van mijzelf verwijderd geraakt, en dus was het wel weer eens tijd voor een mentale én fysieke uitdaging:
Dit is het Müllerthal, een gebied in Luxemburg dat ook wel bekend staat als klein Zwitserland. Een prachtig natuurgebied op een paar uur rijden van $woonplaats, en een uitstekende plaats om mijn hoofd leeg te maken én tegelijkertijd weer eens te onderzoeken hoever ik mijzelf mentaal en fysiek kan pushen. Er lopen verscheidene wandelroutes door het Müllerthal, uiteindelijk heb ik de route met de poëtische “trail 2” benaming gelopen. Even wat cijfers op een rij: –37 km in lengte – 775 klimmeters –12,5 kilo (gewicht van mijn backpack zonder water) – 24% stijgingshoek (steilste klim) – 3,5 kilo aan lichaamsgewicht kwijtgeraakt onderweg (en ik ga echt niet zoeken) – 12 uren (totale duur van de hike) – ontelbaar (keren dat ik mijzelf onderweg vervloekt heb)
Onderweg heb ik meer dan genoeg tijd gehad om de keuzes die ik in de afgelopen jaren gemaakt heb nog eens onder de loep te nemen en de balans op te maken van die keuzes.… Lees gerust door
We kijken elkaar recht in elkaars ogen aan terwijl ik het spaghettibandje van je jurk voorzichtig over je schouder omlaag trek. Je glimlacht als je mij plagerig achterover op mijn bed duwt en op mij gaat zitten, je prachtige figuur scherp afgetekend tegen de zomerzon. Ik open mijn mond op iets te zeggen maar je smoort mijn woorden voordat ik ze kan uitspreken. Nee, woorden zijn niet nodig – niet voor ons. Niet nu. Ik ken je amper maar de chemie tussen ons twee is bizar, ik voel mij tot je aangetrokken als een maan tot zijn moederplaneet. Er is geen sprake van liefde, dit is pure onversneden lust waar we ons zonder enig voorbehoud aan overgeven.
Ik rol je op je rug nadat we elkaar van onze laatste kledingstukken hebben ontdaan en bewonder je naakte lijf. Je bent prachtig zoals je daar vol zelfvertrouwen ligt te wachten. Mijn mond begint aan de lange, trage weg naar beneden met zoveel omwegen als ik maar kan opbrengen en ik begin je zachtjes in je zij te kietelen als ik je zachtjes voel kronkelen onder mijn zoektocht. Plagerig zoen ik je op je navel en zak weer iets verder omlaag, op zoek naar de resetknop.
Er zijn dingen die ik in de afgelopen jaren heb moeten missen, en tot nu wist ik niet hoe erg. Als mijn lippen de jouwe vinden en ze voorzichtig spreiden voel ik hoe je huivering zich ook van mij meester weet te maken, je fluistert zachtjes wat je van mij wil en ik realiseer mij dat er niets onder de zon zo opwindend is als een vrouw die weet wat ze wil en hoe ze dat kan krijgen – een vrouw die in controle kan zijn door de controle te laten gaan. Mijn tong vind dan eindelijk de resetknop en terwijl ik je nagels in mijn schouders voel wegzinken verdwijnt het laatste restje weemoed uit mijn hoofd als haar plaats wordt ingenomen door rauwe wellust.… Lees gerust door
Het rustgevende geruis van de regen klinkt in mijn oren terwijl ik over het vertrouwde bospad richting de laatste rustplaats van mijn moeder loop. Drie jaar zijn er alweer voorbij gegaan. Drie jaar waarin er veel veranderd is – en tegelijkertijd helemaal niets.
Ik laat los en voel mijn hart in mijn maag zakken als je heftig begint te slingeren. “Doortrappen, dan komt de stabiliteit vanzelf!” Roep ik nog naar je brede rug terwijl ik hijgend stop met meerennen. Ik kijk je na en de ironie van de situatie ontgaat mij niet. Vier decennia later zijn de rollen omgekeerd, ik leer jou fietsen in plaats van jij mij.
Vreemd genoeg herinner ik mij nog hoe het was. Hoe ik uiteindelijk snoeihard op mijn snufferd ging omdat ik trots omkeek of jij wel zag dat ik écht alleen fietste, zonder zijwieltjes. “Blijf voor je kijken!” Roep ik nog terwijl je slingerend de hoek om en uit zicht verdwijnt. Ik sjok richting de straathoek en kijk je na. Je revalidatie gaat voorspoedig verzekeren de experts mij, maar ik ben er niet gerust op. Er is iets in je geknakt, ik voel en zie dat iedere dag dat ik bij je ben.
Je bent bang en onzeker, en ik doe mijn uiterste best om je te ondersteunen waar ik kan maar ik vraag mij regelmatig af of dat wel genoeg is. Het zit in de kleine dingen zoals het gemak waarmee je opeens mijn hulp wil aannemen. De manier waarop je soms peinzend voor je uit zit te staren met een lege blik als je denkt dat ik niet kijk. Ondanks onze verschillen gaat mijn hart naar je uit, ik wil je zo graag helpen..
Maar uiteindelijk is leven en revalideren net als leren fietsen: het weglaten van de zijwieltjes vormt de ultieme test.
Met iedere stap die ik zet laat ik je verder achter mij. Iedere stap voert mij verder bij je weg, en soms – heel soms twijfel ik. Is dit wel de juiste weg? Zal ik niet verdwalen? Wil ik wel weglopen? Maar dan herinner ik het mij weer. Hoe het was, dat einde. De vernedering van het opzij geschoven worden, weggewuifd worden alsof ik een lastige vlieg was. De snauw, de nauwelijks verholen dreiging. De minachting.
De stilte.
En dus zet ik maar weer en stap, en nog één en nog één. Met iedere stap verwijder ik mijzelf nog verder van een ongezonde situatie die niet had hoeven zijn. Iedere stap dwingt mij ook ook mijn eigen verantwoordelijkheid onder ogen te zien en op te nemen. Met iedere stap die ik zet sta ik mijzelf toe om alles wat er tussen ons is gebeurd te laten inkleuren door het einde, om op die manier tot een bevredigende conclusie te komen die niet perse waar hoeft te zijn. Iedere stap een nieuwe reden, een nieuwe verklaring.
En stilte.
In gedachten zie ik een streep verschijnen, de streep waar jij allang overheen was. Ik nader hem met iedere stap totdat het tijd is voor de laatste, beslissende schrede. Uit het niets komt er opeens de gedachte aan een bijna kinderlijk naïef manifest opduiken uit de nevel van mijn verleden:
“heb onvoorwaardelijk lief speel geen spelletjes durf kwetsbaar te zijn woorden zijn geen wapens geloof in de ander als in jezelf geniet van iedere seconde alles gaat voorbij“
Halverwege mijn allerlaatste stap laat ik mijn voet hangen. Nee, dit is niet wie ik wil zijn. Iedere stap voert mij dan misschien wel bij jou weg, maar hij zou mij naar mijn toekomstige ik moeten voeren die ik wil zijn. En wil ik deze persoon echt zijn?… Lees gerust door
Eigenlijk had ik mijzelf voorgenomen om hier alleen nog maar mijn eigen woorden en foto’s te gebruiken, met links en rechts een strofe van een dichter of tekstschrijver die mij raakt. Vandaag is echter een dag die schreeuwt om stilte, dus los van deze tekst laat ik bij uitzondering mijn held Simon Vinkenoog graag even voor mij spreken. De beelden vertellen hun eigen verhaal, wat ze niet laten zien fluistert over het wit tussen de regels. Misschien zit daar zelfs wel het echte verhaal, wie weet 🙂
Hoe het nu verder moet, Hoe het zal gaan heten
Hoe het er uit mag zien, Wat we er van mogen wetenOf de zon ook schijnt, Of het nu warm is, of koud, Of het ver is, of hier Of het waar is, bestaatOf je er kleuren hoort Of er klanken ziet Of het pijn doet, of verdriet – Het mist je nietEenmaal dood Zal je alles weten
(vrije vertaling van de prachtige quote van Roger Miller)
“Met wie spreek ik?” Klinkt het omfloerst aan de andere kant van de lijn als mijn vader de telefoon doorgeeft. “Met mij mam, je zoon. Met Maurice.” antwoord ik in het dialect en er valt even een stilte. “Dag Maurice, hoe is het eigenlijk met je?” Die simpele vraag voelt als een vuistslag in mijn maag. Terwijl ik mijn hersenen pijnig op zoek naar een acceptabel antwoord hoor ik mijn vader iets fluisteren waarop mijn moeder een snibbige “Dat weet ik heus wel” als antwoord geeft waarna ze weer tegen mij begint te praten met semi dubbele tong. “Ik hoorde dat je vandaag jarig bent..Maurice was het toch? Dus ik moet je even feliciteren van die vent hier naast mij die beweert je vader te zijn. Gefeliciteerd, hoe oud ben je geworden?”
De tranen stromen inmiddels voluit over mijn wangen maar ik kan en wil een glimlach niet onderdrukken. De kanker en de medicatie hebben veel van mijn moeders persoonlijkheid weggeslagen, maar ze is en blijft een weerbare vrouw – ook al rest er slechts nog een schaduw van de vrouw die ze eens was. Haar geheugenverlies en het volledige gebrek aan remmingen binnen sociale contacten versterken elkaar behoorlijk als het gaat om het creëren van uiterst pijnlijke situaties die tegelijkertijd hilarisch kunnen zijn, maar ik lijk de enige van ons gezin te zijn die het zo ervaart.
Ik bedank mijn moeder met zoveel warmte in mijn stem als ik kan opbrengen en er ontspint zich een wat ongemakkelijk gesprek over mijn dag en wanneer ik eindelijk weer eens op bezoek kom (“ik was er gisterenavond nog mam, ik ben er morgen weer”) waarbij de moed mij steeds meer in de schoenen zinkt. Het beetje bravoure dat ik weer had weten te stimuleren in mijzelf verdwijnt als sneeuw voor de zon terwijl het harde besef inzinkt:
Dit verwarde, pijnlijke en incoherente gesprek zal de laatste verjaardagswens zijn die ik ooit van mijn moeder zal ontvangen.… Lees gerust door
Enigszins geïrriteerd staar ik naar de tegelvloer voor de kassa. Ik wil hier weg, ik heb het om te beginnen al niet zo op supermarkten en mijn tijd verdoen in de rij voor de kassa omdat voor mij iemand staat te treuzelen is al helemaal niet mijn ding. Ongewild krijg ik iets mee van het gesprek van mijn voorgangster met het kassameisje, de vrouw staat erop om een fooi te geven die de medewerkster eigenlijk niet wil aannemen – zo blijkt uit het voorzichtige tegensputteren. Omdat ik zoals gewoonlijk naar de grond sta te staren is het eerste dat mij opvalt aan de vrouw voor mij haar schoenen. Zwarte, glimmende instappers. Versleten aan neus en achterkant. Mijn blik dwaalt wat omhoog en ik zie een zwarte panty met ladders, gevolgd door een zwarte korte broek. Even later vinden mijn ogen haar gezicht en even voel ik een steek in mijn maag, het is overduidelijk het gezicht van een (herstellende) verslaafde. Ik kan moeilijk onder woorden brengen waar ik dat zo duidelijk aan kan zien, maar het is iets in het gezicht, de blik in haar ogen..Ze zal ongeveer van mijn leeftijd geweest zijn maar haar gezicht zag er veel doorgroefder uit dan het mijne, en dat – laten we eerlijk zijn – is inmiddels ook al geen babyface meer. En dat komt niet alleen door mijn baard.
Voor mij gaat het ongemakkelijke gesprek tussen de vrouw en de puber achter de kassa door. De fooi is na een erg ongemakkelijke scene geaccepteerd, de boodschappen kunnen dus ingepakt worden. De vrouw blijft maar praten, overduidelijk opgelaten en gestrest. Vanuit mijn vroegere ervaringen met verslavingszorg (stage) weer ik er toevalligerwijze wel het één en ander vanaf en in mijn hoofd begint het verhaal -er is altijd een verhaal, of dat nu klopt of niet- zich te vormen.… Lees gerust door
Haar gezicht heeft iets bekends, maar ik kan de bijpassende naam niet vinden in het archief onder mijn hersenpan. Toch, die ogen..Helaas gebruikt de winkel geen naamkaartjes om mijn brein op weg te helpen, en ik reken mijn aankopen af in de veronderstelling dat dit raadsel mij de rest van de dag zal blijven dwarszitten. De vrouw kijkt mij even recht in mijn ogen aan als ze mij de bon en het wisselgeld overhandigd en ik meen in haar gezicht even dezelfde verwarring te zien die ik voel. Mijn oog valt op de bon en daar staat het gewoon keurig zwart op wit: Alexandra. Ik draai mij om en kijk haar aan. “Alexandra?” “Maurice?!” We beginnen beide te lachen. “Wauw dat moet we echt ruim dertig jaar geleden zijn of niet?” Voor mijn geestesoog vallen de jaren van haar gezicht af en in haar lach zie ik even weer het meisje dat bij mij in de klas zat op de basisschool.
De winkel is verder leeg op deze zonnige zomerdag en we raken in gesprek over, hoe verbazingwekkend, vroeger. Over hoe het met wie gaat, en met ons. Alexandra heeft haar hele leven in $geboortedorp gewoond en kent de meeste van onze oud klasgenoten nog die bijna allemaal nog in de regio wonen. Mijn generatie is denk ik de laatste die zo honkvast is gebleven, Limburg loopt inmiddels hard leeg.
Er klinkt iets van een vage spijt door in haar stem -misschien leg ik die er ook wel in- als we op het onderwerp relaties en kinderen uitkomen. Paul heet haar man, drie kinderen. Ze laat de naam van haar man enigszins verontschuldigend klinken en ik blader even door mijn innerlijke kaartenbak. Paul…Aha. Eén van die gasten die het leven op de lagere school vanaf groep 5 voor mij tot een hel hebben weten te maken.… Lees gerust door
De regen slaat genadeloos op mij neer en voordat ik het weet ben ik doorweekt. Enigszins wankelend grijp ik mij vast aan de dichtstbijzijnde boom terwijl ik in het dreigende gegrom van een naderende onweersbui langzaam maar zeker dichterbij hoor komen. Kut. Ik zal hier wegmoeten. Er flitst een bliksemschicht en ik tel de secondes tot aan de donder. Twee,drie,vier..ik kom tot de zes. Ok, er zitten zes secondes tussen – dat wil zeggen dat de bui nog eh
Kut. Hoe zat dat ook alweer? Het duurt even eer ik het mij weer herinner: delen door drie. De bui zit op twee kilometer afstand, veel te dichtbij. Ik loop bij de bosrand vandaan over een zandweg en probeer een redelijke afstand van de bomen te houden. Lang geledendat ik mij zo door het weer heb laten verrassen, maar ik ben dan ook niet mijn normale zelf gebleken recentelijk. Ergens ben ik in de afgelopen weken iets van mijzelf kwijtgeraakt, iets essentieels. Mijn schoenen soppen bij iedere stap die ik zet en ik realiseer mij dat ik een probleem heb. Kilometers van wat er door moet gaan voor huis, doorweekt en een onweersbui die inmiddels recht boven mij lijkt te hangen.
En thuis..zit jij.
Ik wil niet meer naar huis. Ik wil niet meer terug naar jou.
De laatste weken waren een uitputtingsslag, en ik geef mij gewonnen. We hadden hier nooit aan moeten beginnen maar we dachten in onze grenzeloze naïeviteit dat we het tij wel zouden kunnen laten keren. Niet dus. Het aloude verhaal: jongen ontmoet meisje, eierstokken beginnen te trillen, stomende hete seks, een miskraam..en nu ben je zwanger. Zwanger van mij. Ik wil dit niet. Als de laatste weken ook maar iets duidelijk hebben weten te maken is dat ik diep van binnen niet van je houd, maar je verafschuw.… Lees gerust door
Om stipt negen uur dimmen de zaallichten en verstommen de geluiden om mij heen. Vier schimmen verschijnen en bewegen zich over het podium, nemen hun plek in..en even -heel even- heerst er een moment van gespannen stilte. Achteraan op het podium grijpt één van de silhouetten de microfoon. “hey hey hey ” fluistert hij monotoon en hees de intro van Ænema en daarmee is de terugkeer van Tool op Nederlandse bodem na een periode van 12 jaar afwezigheid een feit.
Wat volgt is een kleine twee uur aan uitgesponnen donkere nummers die langzaam maar zeer toewerken naar een climax die niet altijd komt, de luisteraar achterlatend met een sterk verlangen naar meer.
Wat rest zijn tranen in mijn ogen tijdens Parabol/Parabola (scroll gerust omlaag als je je mocht afvragen waarom) en Schism, kippe(n)vel tijdens Descending en Invincible en pure euforie als Jambi gespeeld wordt. Dan zijn er ook nog een kort moment van connectie als ik een schattig biermeisje weet te redden van wat dronken metal mongolen, een weerzien met een oude vriend die ik in geen twintig jaar gesproken had en een epische treinreis terug. Kortom: een goede avond 🙂
Pure intention juxtaposed will set two lovers souls in motion Disintegrating as it goes, testing our communication The light that fueled our fire then has burned a hole between us so We cannot seem to reach an end, crippling our communication
I know the pieces fit, ’cause I watched them tumble down No fault, none to blame, it doesn’t mean I don’t desire To point the finger, blame the other, watch the temple topple over To bring the pieces back together, rediscover communication The poetry that comes from the squaring off between And the circling is worth it, finding beauty in the dissonance TooL – Schism
Uiteindelijk zijn het herinneringen en ervaringen die ons maken tot wie we zijn. Een mens wordt -denk ik- blanco geboren, als een onbeschreven blad dat volgeschreven wordt door het leven zelf. Een aaneenschakeling van (on)bewuste keuzes die al dan niet voor je gemaakt worden, een verzameling van toevalligheden en dingen die je nu eenmaal ‘overkomen’ of die onvermijdelijk blijken te zijn vullen langzaam maar zeker de paragrafen en alinea’s waarmee je innerlijke ik uiteindelijk zijn eigen verhaal gaat vertellen.
Zoals ieder verhaal hoeft dat helemaal niet objectief, kloppend of zelfs maar waar te zijn – als het verhaal maar consistent is en klopt volgens de intrinsieke logica en gevolgde lijnen. Als het maar een goed verhaal is, anders zal het ergens achteraf op een stoffige plank in een vleugel waar zelfs de schoonmakers niet komen eindigen. Zo’n verhaal hoeft helemaal niet statisch te zijn, je kan er zelf tot op zekere hoogte vorm aan geven. Mijn innerlijke cynicus denkt dat dit voornamelijk afhankelijk is van de mate waarin je in staat bent om jezelf overtuigend voor te liegen, de optimist in mij denkt dat het een kwestie is van de juiste accenten leggen en het vaak genoeg voor jezelf te blijven herhalen.
Misschien zou het een goed idee zijn om een soortement van mentale voorjaarsschoonmaak te houden ieder jaar. Zo’n moment waarop je even terugkijkt op het afgelopen jaar en de hoofdstuken bekijkt die je hebt toegevoegd aan je eigen verhaal. Dan schrap je zo links en rechts wat passages die je bij nader inzien niet bevallen, je herschrijft voor jezelf wat zinnen en voila: je hebt een verhaal dat consistent is en alleen maar vaak genoeg herhaald hoeft te worden om het in ieder geval voor jou waar te laten zijn. Bijkomend voordeel is dat andere mensen alleen maar die versies van je te horen krijgen die je met ze deelt, waarop de feedback die je van hun ontvangt alleen nog maar bijdraagt aan je eigen versie van je levensverhaal, de versie waar je zo graag in wil geloven en die niet persé waar hoeft te zijn.… Lees gerust door
Ik herinner mij hoe je mij op je schouders droeg en het voelde alsof de wereld aan mijn voeten lag Ik herinner mij hoe ik net zo wilde zijn als jij Ik herinner mij je grote handen om die van mij Ik herinner mij de eerste keer fietsen zonder wieltjes en hoe je mij opving Ik herinner mij zwemlessen en de eerste keer in zee Ik herinner mij de geur van Old Spice op je wangen Ik herinner mij hoe je achter het stuur zat richting Frankrijk Ik herinner mij hoe je stiekem achter mijn doel stond te kijken als ik een belangrijke wedstrijd had Ik herinner mij hoe je mij in bescherming nam tegen mijzelf toen het nodig was Ik herinner mij hoe vaak je mij uit de ellende gevist hebt Ik herinner mij iedere keer dat je je zorgen maakte om mij Ik herinner mij je hulp en troost toen ik geen uitweg meer zag Ik herinner mij je advies, of ik dat nu wilde of niet Ik herinner mij de Kennedymars, en de trotse blik in je ogen Ik herinner mij late avonden op een Spaans terras Ik herinner mij hoe mij opving toen ik niets meer had Ik herinner mij hoe schandelijk je Pepper verwende Ik herinner mij hoe teder en lief je voor mama was toen het slecht ging Ik herinner mij dat je eindelijk op mij durfde te leunen toen het nodig was Ik herinner mij gesprekken over leven en dood Ik herinner mij alles en zal nooit vergeten.
Ik hou van je Pa. Fijne Vaderdag.
If I told you that I love you You’d maybe think there’s something wrong I’m not a man of too many faces The mask I wear is one But those who speak know nothing And find out to their cost Like those who curse their luck in too many places And those who fear are lost Sting – Shape of my heart
Zoals zo vaak als ik er even doorheen zit vind ik mijzelf terug bij het graf van mijn moeder. Na bijna drie jaar begint het zo langzamerhand op te gaan in de omgeving, iets waar mijn vader moeite mee heeft maar waar ik de schoonheid van inzie. Pa heeft denk ik meer behoefte aan..een Plek. Een markering. Een monument dat zegt “hier ligt Zij. Moeder, echtgenote, mens. Ze liet de wereld een stukje mooier achter dan hij was toen ze hem aantrof”. Niets van dat alles op de natuurbegraafplaats. Een maaskei (inherent aan de omgeving, de hele provincie ligt vol met die dingen) en een eenvoudig houten bordje gemaakt van een boomstam. En een laatste rustplaats die overwoekert is met planten die daar grotendeels door mij geplant zijn.
Ik ga op de vochtige grond zitten met mijn rug tegen een boom terwijl ik in mijn hoofd een monoloog afsteek tegen mijn moeder. De grondslag van iedere religie is denk ik het geloof dat er altijd iemand is die naar je luistert, ook al krijg je geen antwoord. Vandaag zoek ik ook helemaal geen antwoorden, ik zoek een luisterend oor – en er is niemand bij wie ik terecht kan behalve dan bij mijn moeder.
Het probleem is voor de verandering eens geen vrouw, werk of andere triviale zaken maar mijn vader. Hoewel $zus het wel weer categorisch zal blijven ontkennen totdat het te laat is, is er wel degelijk een een reden om mij zorgen te maken. Pa heeft de dood in de ogen gezien, en hij is bang. Het verlamt hem. Toen ik vanmorgen aan kwam om mijn zorgtaak op mij te nemen schrok ik mij om eerlijk te zijn kapot van hoe hij er uit zag, en met name de blik in zijn ogen. Hij kijkt als iemand die de moed al heeft opgegeven, en dat is vaak de laatste halte.… Lees gerust door
Ze zei Doe je jas dicht Ze zei Niet op die toon meneertje Ze zei Was eerst je handen suffie Ze zei Kom maar hier Zei ze
Ze zei A kwadraat plus B kwadraat is C kwadraat Ze zei Bladzijde honderddrieenveertig bovenaan, lees maar voor Ze zei Morgen klassikale overhoring over alles van deze les Ze zei De tijd zit er op Zei ze
Ze zei Misschien een andere keer Ze zei Ik wil dit net zo graag als jij Ze zei Daden, geen woorden Ze zei Nu, nu is het moment Zei ze
Ze zei Onkruid vergaat niet Ze zei De wereld draait gewoon door Ze zei Morgen is alles beter Ze zei Vaarwel
Ik denk opeens weer vaak aan je, misschien omdat het zoveel regent de laatste tijd. De regen was immers van ons. Of misschien waren wij wel juist van de regen. Stiekem weet ik hoe het met je gaat, je bent gelukkig getrouwd en je hebt twee kinderen. Je bent nog even mooi als toen, nee: het moederschap heeft je mooier gemaakt. Je straalt.
Je bent gestopt met roken, en je hebt een nieuwe baan. Niets dat met je studie te maken heeft, dat vind ik spijtig. Je was zo trots als promovendus. Je bent nog altijd bij hem, en dat doet mij goed. Toen onze niet-relatie opeens veranderde in een niet-vriendschap was dat dus niet voor niets.
Een deel van mij wil weer eens contact opnemen, ook al is het nu ruim tien jaar later. Om je te laten weten dat ik nog steeds, na al die tijd – als ik de verse regen ruik door mijn openstaande raam.. Aan jou denk. Maar ik ken mijn plek, ik ben een geest uit het verleden en daar hoor ik te blijven. Dat doet geen pijn, dat voelt goed.
Toch denk ik nog vaak aan die eerste oneindige nacht samen. Die nacht dat het regende en stormde en wij de liefde bedreven alsof het de laatste keer zou zijn voor ons beide. En iedere keer opnieuw moet ik glimlachen. Sproetje. Zo noemde ik je. Jij noemde mij Ries. “Rain song” van Led Zeppelin stond de hele nacht op repeat als soundtrack voor een nacht uit duizenden. Zoals ik je toen bezwoer: ik zal altijd aan je blijven denken – als het regent en stormt in de lente.
En inderdaad, ik denk nog steeds aan je. Met een vieze brede grijns op mijn gezicht 🙂
These are the seasons of emotion And like the wind, they rise and fall This is the wonder of devotion I see the torch We all must hold This is the mystery of the quotient, Upon us all, upon us all a little rain must fall Just a little rain Led Zeppelin – Rain Song
Enige dagen later draai ik mijn volgende rondje door de polder en is het nog steeds niet uit mijn hoofd. Ben jij nog steeds niet uit mijn hoofd. Ironisch, ik ben de ongekroonde koning van het loslaten. Maar het beest in zijn kooi en ..iets anders… maken dat ik dit niet wil of kan laten gaan. Ik voel echter niet meer de behoefte om dat zo nodig bij de ander neer te leggen. Volwassen zijn wil ook zeggen dat je je nederlaag moet accepteren. Zeker, er was een tijd waarin ik de meest idiote dingen deed ‘in naam der liefde’ (hell, het heeft mij zelfs een stukje in de Cosmopolitan opgeleverd!) maar ik heb i ook geleerd dat dit als opdringerig en wanhopig ervaren kan worden (goh, maar verder ben ik echt helemaal niet naïef hoor) en beide wil en ga ik niet zijn.
Wil je mij niet, wil je ons niet? Prima – lieg ik tegen mijzelf. Want dit is alles behalve prima. Het is niet prima dat ik al maandenlang een lijstje heb met vijf vrouwennamen erop (want het zou natúúrlijk een meisje worden als het eindelijk zo ver was) die ik met je wilde delen zodra het goede nieuws mij zou bereiken. Het is niet prima dat ik in mijn hoofd nog steeds met en tegen je praat. Het is ook niet prima dat ik al weken lang een boekje heb klaarliggen dat ik voor je heb laten drukken met daarin ‘ons’ verhaal, voorzien van schattige tekeningen en eindigend met een dikke buik (voor de verandering eens niet de mijne). Het is al helemaal niet prima dat ik je mis. Er is godverdomme helemaal niets prima! En tegelijkertijd, het is wat het is. En dat is -jawel- prima.
Waar er eerder een automatische ‘dan wil ik jou ook niet’ gevolgd zou zijn volgt nu echter een soortement van introspectie die ik eigenlijk niet van mijzelf gewend ben.… Lees gerust door
Zij gilt, en hij bromt. Ik luister. Hij drinkt teveel weet ik sinds ik hem een keer stomdronken aan mijn voordeur vond terwijl hij probeerde om zijn sleutel in mijn slot te krijgen. Zij oogt altijd zwaar vermoeit en lijkt altijd met een sigaret in haar linkerhand lopen.
Zij gilt, en hij bromt. Ik luister. De tv staat altijd te hard, op een onbekende zender in een taal die ik niet versta. Soms overstemt die het geluid als ze de liefde bedrijven, of wat daar voor doorgaat. Hun bed kan wel wat versteviging gebruiken in ieder geval.
Zij gilt, en hij bromt. Ik luister. Iemand smijt een deur dicht, de ramen trillen. Schoenen klossen zwaar over het laminaat, een balkondeur kraakt open. Er wordt een stoel verschoven en er breekt een glas. Een scheldwoord in dezelfde onverstaanbare taal als die de tv uitbraakt.
Mijn ouders zoals ik ze nooit gekend heb. Ik denk de laatste dagen weer veel aan mijn moeder, mede door recente ontwikkelingen rondom de gezondheid van mijn vader.
“Tijd heelt alle wonden” zegt de volkswijsheid, maar dat geldt dus alleen als je niet continu de korstjes er af blijft krabben. Ik zou zo graag nu iets diepzinnigs willen schrijven, iets dat raakt. Een zin, of zelfs een alinea die de kern raakt van alles wat ik nu voel – en vooral wat ik nu niet voel. Soms, heel soms -als ik in het schemerduister zit te luisteren naar de geluiden van de nacht met een zachte waas voor mijn ogen…Dan wil ik mij meer voelen dan alleen maar een schim die amper te zien is in de reflectie van een mooie foto – hoe mooi en symbolisch dat plaatje verder ook moge zijn.
We zien dezelfde dingen wel, maar ik heel traag en zij heel snel. Zij kijkt tegen de toekomst aan, Ik zie wat is voorbijgegaan. Willem Wilmink – Echtpaar in de trein
Zorgen. Verzorgen. Ontzorgen. Bezorgen. Zorgen kan je maken, Zorgen kan je dragen, Zorgen kan je dan ook hebben.
Weer in een ziekenhuis, weer die angst bij het zien van kwetsbaarheid. Weer die sterke schouder bieden. Weer die vragen, er zijn altijd vragen. Die zullen er ook altijd blijven.
Er is hoop, voor nu. Die moet ik dan maar koesteren. Nu rest mij alleen nog de nacht, een nacht alleen in dat huis. Het huis waar mijn moeder overleed.
Er zijn tranen. Er is eenzaamheid. En er is alleen een ik.
He talks to the river of lost love and dedication Silent replies that swirl invitation Flow dark and troubled to an oily sea A grim imitation of what is to be Pink Floyd – Sorrow
Er zijn twee momenten waarop ik mij ongeacht wat er verder ook allemaal in mijn leven aan de hand moge zijn altijd (al is het maar voor heel even) gelukkig voel:
Een volledig leeg blad papier (al dan niet digitaal) terwijl ik de inspiratie in mij voel bruisen
Mijn ouderwetse Bosatlas en reisdagboek op het moment dat ik begin aan de planning van mijn eerstvolgende avontuur
Zoals bovenstaande foto laat zien: het is tijd voor zo’n gelukzalig momentje! De afgelopen jaren heb ik het -door omstandigheden zoals het dan zo mooi heet- wat dichter bij huis (moeten) houden, maar nu bevind ik mij weer in de situatie waarin ik volledig vrijuit kan kiezen. Als het om reizen gaat ken ik overigens geen keuzestress, in tegendeel : ik word dolblij van alle mogelijke opties. Ik heb nog geen idee waar ik terecht ga komen dit keer, maar 2 continenten vallen in ieder geval af (vooruit 3, Antarctica zie ik gewoonweg niet gebeuren) : Europa (been there, done that voor nu) en Azië (idem). Hoewel ik mij in de toekomst echt nog wel hikend door de Highlands en Scandinavië zie slenteren en Myanmar en China in de verte nog liggen te lonken gaat mijn blik deze keer toch meer richting het westen, (Caribisch gebied) of diep naar het zuiden (Afrika) met een lichte voorkeur voor de Caraïbischeeilanden – hoewel een Krugerpark safari mij ook wel weer erg trekt.
Dus nu begint wat eigenlijk de allerleukste fase van een vakantie is uitzondering – het vertrek zelf natuurlijk!) : het zoeken. Het zoeken naar verhalen, ervaringen, beelden. Het zoeken naar dat ene ding waardoor de keuzes opeens allemaal verdwijnen en er nog maar één gericht einddoel overblijft. Reisjeuk is de beste jeuk, het geeft je aangename kriebels waar je niet aan hoeft te krabben 🙂 (dat krabben komt dan wel vaak weer op de plaats van bestemming..)… Lees gerust door
Als een verrassing, maar niet onverwacht. Die zinsnede blijft door mijn hoofd spoken, en weer rammelt er iets aan zijn ketting in de verte. Ik ben een sukkel, ik had dit moeten zien aankomen. Langzaam begin ik weer op snelheid te komen en ik zet mijn muziek weer aan. De wind strijkt aangenaam koel langs mijn benen en voorhoofd als ik weer in ‘the zone’ terecht kom, de geestestoestand waarin je terechtkomt bij een langdurige fysieke inspanning en je lichaam het van je overneemt. Ik voel de inspanning niet meer, er als alleen nog de trance. Links,rechts, links, rechts..Mijn benen stuwen de fiets vooruit, mij meeslepend alsof ik alleen nog maar een willoze passagier ben. Die gedacht wekt een wervelwind aan associaties op. Er passeren wat sleutelscènes uit de afgelopen weken voor mijn geestesoog, scenes die ik achteraf anders ben gaan wegen. Intentie. Perceptie. Twee sleutelbegrippen. Omdat ik weer een kooideur hoor rammelen aan de rand van mijn bewustzijn versnel ik nog meer. En nog meer – totdat ik niet meer sneller kan. 38km/u zegt mijn gps. Ik houd het tempo vast totdat het niet meer gaat en laat mij uitgeput uitrollen.
Het is van belang dat ik mij focus op de dingen waar ik wél verantwoordelijk voor ben, de dingen waar ik wel iets aan had kunnen -moeten?- doen. Zeker, er zijn verwijten genoeg te maken – over en weer. Maar feit is dat die allemaal zinloos zijn. Ze dragen niets bij. Vind ik de huidige situatie terecht? Nee. Gevoelsmatig heb je mij niet alleen mijn partner, maar ook mijn beste vriend én een droom afgenomen waarvan ik niet eens zo heel erg lang geleden niet eens wist dat ik deze had. Dat is waarom het monster weer is gaan razen na al die tijd. Ik ben alles, alles kwijt geraakt.… Lees gerust door
Het zweet gutst van mijn gezicht als ik rechtsaf de polder in draai. Een korte blik op mijn smartwatch leert mij dat mijn gemiddelde snelheid van het afgelopen kwartier ruim boven de 20km/u uitkomt en ik grijns even. Nogal een verschil met twee maanden geleden! Maar ja, oefening baart kunst. Tenminste, in de meeste gevallen.
Let there be light Let there be moon Let there be stars and let there be you Let there be monsters, let there be pain Let us begin to feel again Devin Townsend – Genesis
Even roert het monster zich weer aan de rand van mijn bewustzijn. Er is altijd die verleiding, het verlangen om de kooi wagenwijd open te gooien en het beest te laten uitrazen. Ik voel de zinderende kracht en schud mijn hoofd. Nee, niet nu. Harder. Ik moet harder trappen. Als vanzelf versnellen mijn benen hun tempo en de wind begint hoorbaar langs mijn oren te suizen boven het geluid van de muziek uit. Het is bevredigend om mijzelf zo uit te putten, iets constructiefs te doen met alle negatieve emoties en gedachtes die door mij heen razen. Het is godverdomme niet eerlijk..Tenminste, corrigeer ik mij zelf: zo voelt het voor mij. Hoe het voor jou voelt? Geen idee, die weg lijk je al weken geleden te hebben afgesloten.
Omleiding. Verboden in te rijden. Eenrichtingsverkeer. Rechtsomkeert maken..
So they say, You’ll be OK But words are not enough Nobody remembered me The words were not enough,calm yourself down Don’t you remember when we were young? Don’t you remember who I am? You’re strong enough! Devin Townsend – Spirits will collide
De landweg kronkelt zich langs de Eem door het oer-Hollandse polderlandschap, inmiddels heb ik wind tegen en moet ik noodgedwongen mijn tempo verlagen. Ik zuig mijn longen vol met zuurstof en ruik de lente om mij heen.… Lees gerust door
Ik gebruik koekjes om l33t data te verzamelen over wie mijn site zoal bezoeken.
Het kan zijn dat de Instagram feed probeert om een cookie te zetten. Blokkeer die gerust.
Ook embedded Youtube videos kunnen cookies proberen te zetten. Maar hey, ik heb geen like en share button :PDoe je dingNEE ga weg vieze stalker
