Posted on

Storm

De regen slaat genadeloos op mij neer en voordat ik het weet ben ik doorweekt. Enigszins wankelend grijp ik mij vast aan de dichtstbijzijnde boom terwijl ik in het dreigende gegrom van een naderende onweersbui langzaam maar zeker dichterbij hoor komen. Kut. Ik zal hier wegmoeten. Er flitst een bliksemschicht en ik tel de secondes tot aan de donder. Twee,drie,vier..ik kom tot de zes. Ok, er zitten zes secondes tussen – dat wil zeggen dat de bui nog eh

Kut. Hoe zat dat ook alweer? Het duurt even eer ik het mij weer herinner: delen door drie. De bui zit op twee kilometer afstand, veel te dichtbij. Ik loop bij de bosrand vandaan over een zandweg en probeer een redelijke afstand van de bomen te houden. Lang geledendat ik mij zo door het weer heb laten verrassen, maar ik ben dan ook niet mijn normale zelf gebleken recentelijk. Ergens ben ik in de afgelopen weken iets van mijzelf kwijtgeraakt, iets essentieels. Mijn schoenen soppen bij iedere stap die ik zet en ik realiseer mij dat ik een probleem heb. Kilometers van wat er door moet gaan voor huis, doorweekt en een onweersbui die inmiddels recht boven mij lijkt te hangen.

En thuis..zit jij.

Ik wil niet meer naar huis. Ik wil niet meer terug naar jou.

De laatste weken waren een uitputtingsslag, en ik geef mij gewonnen. We hadden hier nooit aan moeten beginnen maar we dachten in onze grenzeloze naïeviteit dat we het tij wel zouden kunnen laten keren. Niet dus. Het aloude verhaal: jongen ontmoet meisje, eierstokken beginnen te trillen, stomende hete seks, een miskraam..en nu ben je zwanger. Zwanger van mij.
Ik wil dit niet.
Als de laatste weken ook maar iets duidelijk hebben weten te maken is dat ik diep van binnen niet van je houd, maar je verafschuw.… Lees gerust door

Posted on

Tool

Om stipt negen uur dimmen de zaallichten en verstommen de geluiden om mij heen. Vier schimmen verschijnen en bewegen zich over het podium, nemen hun plek in..en even -heel even- heerst er een moment van gespannen stilte.
Achteraan op het podium grijpt één van de silhouetten de microfoon. “hey hey hey ” fluistert hij monotoon en hees de intro van Ænema en daarmee is de terugkeer van Tool op Nederlandse bodem na een periode van 12 jaar afwezigheid een feit.

Wat volgt is een kleine twee uur aan uitgesponnen donkere nummers die langzaam maar zeer toewerken naar een climax die niet altijd komt, de luisteraar achterlatend met een sterk verlangen naar meer.

Review

Wat rest zijn tranen in mijn ogen tijdens Parabol/Parabola (scroll gerust omlaag als je je mocht afvragen waarom) en Schism, kippe(n)vel tijdens Descending en Invincible en pure euforie als Jambi gespeeld wordt. Dan zijn er ook nog een kort moment van connectie als ik een schattig biermeisje weet te redden van wat dronken metal mongolen, een weerzien met een oude vriend die ik in geen twintig jaar gesproken had en een epische treinreis terug. Kortom: een goede avond 🙂

Pure intention juxtaposed will set two lovers souls in motion
Disintegrating as it goes, testing our communication
The light that fueled our fire then has burned a hole between us so
We cannot seem to reach an end, crippling our communication

I know the pieces fit, ’cause I watched them tumble down
No fault, none to blame, it doesn’t mean I don’t desire
To point the finger, blame the other, watch the temple topple over
To bring the pieces back together, rediscover communication

The poetry that comes from the squaring off between
And the circling is worth it, finding beauty in the dissonance
TooL – Schism

Posted on

Lege bladzijde

Uiteindelijk zijn het herinneringen en ervaringen die ons maken tot wie we zijn. Een mens wordt -denk ik- blanco geboren, als een onbeschreven blad dat volgeschreven wordt door het leven zelf. Een aaneenschakeling van (on)bewuste keuzes die al dan niet voor je gemaakt worden, een verzameling van toevalligheden en dingen die je nu eenmaal ‘overkomen’ of die onvermijdelijk blijken te zijn vullen langzaam maar zeker de paragrafen en alinea’s waarmee je innerlijke ik uiteindelijk zijn eigen verhaal gaat vertellen.

Zoals ieder verhaal hoeft dat helemaal niet objectief, kloppend of zelfs maar waar te zijn – als het verhaal maar consistent is en klopt volgens de intrinsieke logica en gevolgde lijnen. Als het maar een goed verhaal is, anders zal het ergens achteraf op een stoffige plank in een vleugel waar zelfs de schoonmakers niet komen eindigen.
Zo’n verhaal hoeft helemaal niet statisch te zijn, je kan er zelf tot op zekere hoogte vorm aan geven. Mijn innerlijke cynicus denkt dat dit voornamelijk afhankelijk is van de mate waarin je in staat bent om jezelf overtuigend voor te liegen, de optimist in mij denkt dat het een kwestie is van de juiste accenten leggen en het vaak genoeg voor jezelf te blijven herhalen.

Misschien zou het een goed idee zijn om een soortement van mentale voorjaarsschoonmaak te houden ieder jaar. Zo’n moment waarop je even terugkijkt op het afgelopen jaar en de hoofdstuken bekijkt die je hebt toegevoegd aan je eigen verhaal. Dan schrap je zo links en rechts wat passages die je bij nader inzien niet bevallen, je herschrijft voor jezelf wat zinnen en voila: je hebt een verhaal dat consistent is en alleen maar vaak genoeg herhaald hoeft te worden om het in ieder geval voor jou waar te laten zijn. Bijkomend voordeel is dat andere mensen alleen maar die versies van je te horen krijgen die je met ze deelt, waarop de feedback die je van hun ontvangt alleen nog maar bijdraagt aan je eigen versie van je levensverhaal, de versie waar je zo graag in wil geloven en die niet persé waar hoeft te zijn.… Lees gerust door

Posted on

Papa

Ik herinner mij hoe je mij op je schouders droeg en het voelde alsof de wereld aan mijn voeten lag
Ik herinner mij hoe ik net zo wilde zijn als jij
Ik herinner mij je grote handen om die van mij
Ik herinner mij de eerste keer fietsen zonder wieltjes en hoe je mij opving
Ik herinner mij zwemlessen en de eerste keer in zee
Ik herinner mij de geur van Old Spice op je wangen
Ik herinner mij hoe je achter het stuur zat richting Frankrijk
Ik herinner mij hoe je stiekem achter mijn doel stond te kijken als ik een belangrijke wedstrijd had
Ik herinner mij hoe je mij in bescherming nam tegen mijzelf toen het nodig was
Ik herinner mij hoe vaak je mij uit de ellende gevist hebt
Ik herinner mij iedere keer dat je je zorgen maakte om mij
Ik herinner mij je hulp en troost toen ik geen uitweg meer zag
Ik herinner mij je advies, of ik dat nu wilde of niet
Ik herinner mij de Kennedymars, en de trotse blik in je ogen
Ik herinner mij late avonden op een Spaans terras
Ik herinner mij hoe mij opving toen ik niets meer had
Ik herinner mij hoe schandelijk je Pepper verwende
Ik herinner mij hoe teder en lief je voor mama was toen het slecht ging
Ik herinner mij dat je eindelijk op mij durfde te leunen toen het nodig was
Ik herinner mij gesprekken over leven en dood
Ik herinner mij alles en zal nooit vergeten.

Ik hou van je Pa.
Fijne Vaderdag.

If I told you that I love you
You’d maybe think there’s something wrong
I’m not a man of too many faces
The mask I wear is one
But those who speak know nothing
And find out to their cost
Like those who curse their luck in too many places
And those who fear are lost
Sting – Shape of my heart



Posted on

Realisatie

Zoals zo vaak als ik er even doorheen zit vind ik mijzelf terug bij het graf van mijn moeder. Na bijna drie jaar begint het zo langzamerhand op te gaan in de omgeving, iets waar mijn vader moeite mee heeft maar waar ik de schoonheid van inzie. Pa heeft denk ik meer behoefte aan..een Plek. Een markering. Een monument dat zegt “hier ligt Zij. Moeder, echtgenote, mens. Ze liet de wereld een stukje mooier achter dan hij was toen ze hem aantrof”.
Niets van dat alles op de natuurbegraafplaats. Een maaskei (inherent aan de omgeving, de hele provincie ligt vol met die dingen) en een eenvoudig houten bordje gemaakt van een boomstam. En een laatste rustplaats die overwoekert is met planten die daar grotendeels door mij geplant zijn.

Ik ga op de vochtige grond zitten met mijn rug tegen een boom terwijl ik in mijn hoofd een monoloog afsteek tegen mijn moeder. De grondslag van iedere religie is denk ik het geloof dat er altijd iemand is die naar je luistert, ook al krijg je geen antwoord. Vandaag zoek ik ook helemaal geen antwoorden, ik zoek een luisterend oor – en er is niemand bij wie ik terecht kan behalve dan bij mijn moeder.

Het probleem is voor de verandering eens geen vrouw, werk of andere triviale zaken maar mijn vader. Hoewel $zus het wel weer categorisch zal blijven ontkennen totdat het te laat is, is er wel degelijk een een reden om mij zorgen te maken. Pa heeft de dood in de ogen gezien, en hij is bang. Het verlamt hem. Toen ik vanmorgen aan kwam om mijn zorgtaak op mij te nemen schrok ik mij om eerlijk te zijn kapot van hoe hij er uit zag, en met name de blik in zijn ogen. Hij kijkt als iemand die de moed al heeft opgegeven, en dat is vaak de laatste halte.… Lees gerust door

Posted on

Ze zei

Ze zei
Doe je jas dicht
Ze zei
Niet op die toon meneertje
Ze zei
Was eerst je handen suffie
Ze zei
Kom maar hier
Zei ze

Ze zei
A kwadraat plus B kwadraat is C kwadraat
Ze zei
Bladzijde honderddrieenveertig bovenaan, lees maar voor
Ze zei
Morgen klassikale overhoring over alles van deze les
Ze zei
De tijd zit er op
Zei ze

Ze zei
Misschien een andere keer
Ze zei
Ik wil dit net zo graag als jij
Ze zei
Daden, geen woorden
Ze zei
Nu, nu is het moment
Zei ze

Ze zei
Onkruid vergaat niet
Ze zei
De wereld draait gewoon door
Ze zei
Morgen is alles beter
Ze zei
Vaarwel

Zei ze.

Posted on

Sproetje

Ik denk opeens weer vaak aan je, misschien omdat het zoveel regent de laatste tijd. De regen was immers van ons. Of misschien waren wij wel juist van de regen.
Stiekem weet ik hoe het met je gaat, je bent gelukkig getrouwd en je hebt twee kinderen. Je bent nog even mooi als toen, nee: het moederschap heeft je mooier gemaakt. Je straalt.

Je bent gestopt met roken, en je hebt een nieuwe baan. Niets dat met je studie te maken heeft, dat vind ik spijtig. Je was zo trots als promovendus.
Je bent nog altijd bij hem, en dat doet mij goed. Toen onze niet-relatie opeens veranderde in een niet-vriendschap was dat dus niet voor niets.

Een deel van mij wil weer eens contact opnemen, ook al is het nu ruim tien jaar later. Om je te laten weten dat ik nog steeds, na al die tijd – als ik de verse regen ruik door mijn openstaande raam.. Aan jou denk. Maar ik ken mijn plek, ik ben een geest uit het verleden en daar hoor ik te blijven. Dat doet geen pijn, dat voelt goed.

Toch denk ik nog vaak aan die eerste oneindige nacht samen. Die nacht dat het regende en stormde en wij de liefde bedreven alsof het de laatste keer zou zijn voor ons beide. En iedere keer opnieuw moet ik glimlachen. Sproetje. Zo noemde ik je. Jij noemde mij Ries. “Rain song” van Led Zeppelin stond de hele nacht op repeat als soundtrack voor een nacht uit duizenden. Zoals ik je toen bezwoer: ik zal altijd aan je blijven denken – als het regent en stormt in de lente.

En inderdaad, ik denk nog steeds aan je. Met een vieze brede grijns op mijn gezicht 🙂

These are the seasons of emotion
And like the wind, they rise and fall
This is the wonder of devotion
I see the torch
We all must hold
This is the mystery of the quotient,
Upon us all,
upon us all a little rain must fall
Just a little rain
Led Zeppelin – Rain Song

Posted on

Nog lang en gelukkig – III (slot)

I , II

Enige dagen later draai ik mijn volgende rondje door de polder en is het nog steeds niet uit mijn hoofd. Ben jij nog steeds niet uit mijn hoofd. Ironisch, ik ben de ongekroonde koning van het loslaten. Maar het beest in zijn kooi en ..iets anders… maken dat ik dit niet wil of kan laten gaan. Ik voel echter niet meer de behoefte om dat zo nodig bij de ander neer te leggen. Volwassen zijn wil ook zeggen dat je je nederlaag moet accepteren. Zeker, er was een tijd waarin ik de meest idiote dingen deed ‘in naam der liefde’ (hell, het heeft mij zelfs een stukje in de Cosmopolitan opgeleverd!) maar ik heb i ook geleerd dat dit als opdringerig en wanhopig ervaren kan worden (goh, maar verder ben ik echt helemaal niet naïef hoor) en beide wil en ga ik niet zijn.

Wil je mij niet, wil je ons niet? Prima – lieg ik tegen mijzelf. Want dit is alles behalve prima. Het is niet prima dat ik al maandenlang een lijstje heb met vijf vrouwennamen erop (want het zou natúúrlijk een meisje worden als het eindelijk zo ver was) die ik met je wilde delen zodra het goede nieuws mij zou bereiken. Het is niet prima dat ik in mijn hoofd nog steeds met en tegen je praat. Het is ook niet prima dat ik al weken lang een boekje heb klaarliggen dat ik voor je heb laten drukken met daarin ‘ons’ verhaal, voorzien van schattige tekeningen en eindigend met een dikke buik (voor de verandering eens niet de mijne). Het is al helemaal niet prima dat ik je mis. Er is godverdomme helemaal niets prima! En tegelijkertijd, het is wat het is. En dat is -jawel- prima.

Waar er eerder een automatische ‘dan wil ik jou ook niet’ gevolgd zou zijn volgt nu echter een soortement van introspectie die ik eigenlijk niet van mijzelf gewend ben.… Lees gerust door

Posted on

Zij gilt, en hij bromt

Zij gilt, en hij bromt.
Ik luister.
Hij drinkt teveel weet ik sinds ik hem een keer stomdronken aan mijn voordeur vond terwijl hij probeerde om zijn sleutel in mijn slot te krijgen. Zij oogt altijd zwaar vermoeit en lijkt altijd met een sigaret in haar linkerhand lopen.

Zij gilt, en hij bromt.
Ik luister.
De tv staat altijd te hard, op een onbekende zender in een taal die ik niet versta. Soms overstemt die het geluid als ze de liefde bedrijven, of wat daar voor doorgaat. Hun bed kan wel wat versteviging gebruiken in ieder geval.

Zij gilt, en hij bromt.
Ik luister.
Iemand smijt een deur dicht, de ramen trillen. Schoenen klossen zwaar over het laminaat, een balkondeur kraakt open. Er wordt een stoel verschoven en er breekt een glas. Een scheldwoord in dezelfde onverstaanbare taal als die de tv uitbraakt.

Zij huilt, en hij troost.
Ik luister.

Posted on

Reflectie

Mijn ouders zoals ik ze nooit gekend heb. Ik denk de laatste dagen weer veel aan mijn moeder, mede door recente ontwikkelingen rondom de gezondheid van mijn vader.

“Tijd heelt alle wonden” zegt de volkswijsheid, maar dat geldt dus alleen als je niet continu de korstjes er af blijft krabben. Ik zou zo graag nu iets diepzinnigs willen schrijven, iets dat raakt. Een zin, of zelfs een alinea die de kern raakt van alles wat ik nu voel – en vooral wat ik nu niet voel.
Soms, heel soms -als ik in het schemerduister zit te luisteren naar de geluiden van de nacht met een zachte waas voor mijn ogen…Dan wil ik mij meer voelen dan alleen maar een schim die amper te zien is in de reflectie van een mooie foto – hoe mooi en symbolisch dat plaatje verder ook moge zijn.

We zien dezelfde dingen wel,
maar ik heel traag en zij heel snel.
Zij kijkt tegen de toekomst aan,
Ik zie wat is voorbijgegaan.
Willem Wilmink – Echtpaar in de trein

Posted on

Zorgen

Zorgen.
Verzorgen.
Ontzorgen.
Bezorgen.
Zorgen kan je maken,
Zorgen kan je dragen,
Zorgen kan je dan ook hebben.

Weer in een ziekenhuis, weer die angst bij het zien van kwetsbaarheid. Weer die sterke schouder bieden. Weer die vragen, er zijn altijd vragen. Die zullen er ook altijd blijven.

Er is hoop, voor nu. Die moet ik dan maar koesteren.
Nu rest mij alleen nog de nacht, een nacht alleen in dat huis.
Het huis waar mijn moeder overleed.

Er zijn tranen. Er is eenzaamheid.
En er is alleen een ik.

He talks to the river of lost love and dedication
Silent replies that swirl invitation
Flow dark and troubled to an oily sea
A grim imitation of what is to be
Pink Floyd – Sorrow

Posted on

Reisjeuk

Er zijn twee momenten waarop ik mij ongeacht wat er verder ook allemaal in mijn leven aan de hand moge zijn altijd (al is het maar voor heel even) gelukkig voel:

  • Een volledig leeg blad papier (al dan niet digitaal) terwijl ik de inspiratie in mij voel bruisen
  • Mijn ouderwetse Bosatlas en reisdagboek op het moment dat ik begin aan de planning van mijn eerstvolgende avontuur

Zoals bovenstaande foto laat zien: het is tijd voor zo’n gelukzalig momentje! De afgelopen jaren heb ik het -door omstandigheden zoals het dan zo mooi heet- wat dichter bij huis (moeten) houden, maar nu bevind ik mij weer in de situatie waarin ik volledig vrijuit kan kiezen. Als het om reizen gaat ken ik overigens geen keuzestress, in tegendeel : ik word dolblij van alle mogelijke opties. Ik heb nog geen idee waar ik terecht ga komen dit keer, maar 2 continenten vallen in ieder geval af (vooruit 3, Antarctica zie ik gewoonweg niet gebeuren) : Europa (been there, done that voor nu) en Azië (idem). Hoewel ik mij in de toekomst echt nog wel hikend door de Highlands en Scandinavië zie slenteren en Myanmar en China in de verte nog liggen te lonken gaat mijn blik deze keer toch meer richting het westen, (Caribisch gebied) of diep naar het zuiden (Afrika) met een lichte voorkeur voor de Caraïbische eilanden – hoewel een Krugerpark safari mij ook wel weer erg trekt.

Dus nu begint wat eigenlijk de allerleukste fase van een vakantie is uitzondering – het vertrek zelf natuurlijk!) : het zoeken. Het zoeken naar verhalen, ervaringen, beelden. Het zoeken naar dat ene ding waardoor de keuzes opeens allemaal verdwijnen en er nog maar één gericht einddoel overblijft. Reisjeuk is de beste jeuk, het geeft je aangename kriebels waar je niet aan hoeft te krabben 🙂 (dat krabben komt dan wel vaak weer op de plaats van bestemming..)… Lees gerust door

Posted on

Nog lang en gelukkig – II

( I )

Als een verrassing, maar niet onverwacht. Die zinsnede blijft door mijn hoofd spoken, en weer rammelt er iets aan zijn ketting in de verte. Ik ben een sukkel, ik had dit moeten zien aankomen. Langzaam begin ik weer op snelheid te komen en ik zet mijn muziek weer aan. De wind strijkt aangenaam koel langs mijn benen en voorhoofd als ik weer in ‘the zone’ terecht kom, de geestestoestand waarin je terechtkomt bij een langdurige fysieke inspanning en je lichaam het van je overneemt. Ik voel de inspanning niet meer, er als alleen nog de trance. Links,rechts, links, rechts..Mijn benen stuwen de fiets vooruit, mij meeslepend alsof ik alleen nog maar een willoze passagier ben.
Die gedacht wekt een wervelwind aan associaties op. Er passeren wat sleutelscènes uit de afgelopen weken voor mijn geestesoog, scenes die ik achteraf anders ben gaan wegen. Intentie. Perceptie. Twee sleutelbegrippen. Omdat ik weer een kooideur hoor rammelen aan de rand van mijn bewustzijn versnel ik nog meer. En nog meer – totdat ik niet meer sneller kan. 38km/u zegt mijn gps. Ik houd het tempo vast totdat het niet meer gaat en laat mij uitgeput uitrollen.

Het is van belang dat ik mij focus op de dingen waar ik wél verantwoordelijk voor ben, de dingen waar ik wel iets aan had kunnen -moeten?- doen. Zeker, er zijn verwijten genoeg te maken – over en weer. Maar feit is dat die allemaal zinloos zijn. Ze dragen niets bij. Vind ik de huidige situatie terecht? Nee. Gevoelsmatig heb je mij niet alleen mijn partner, maar ook mijn beste vriend én een droom afgenomen waarvan ik niet eens zo heel erg lang geleden niet eens wist dat ik deze had. Dat is waarom het monster weer is gaan razen na al die tijd. Ik ben alles, alles kwijt geraakt.… Lees gerust door

Posted on

Nog lang en gelukkig – I

Het zweet gutst van mijn gezicht als ik rechtsaf de polder in draai. Een korte blik op mijn smartwatch leert mij dat mijn gemiddelde snelheid van het afgelopen kwartier ruim boven de 20km/u uitkomt en ik grijns even. Nogal een verschil met twee maanden geleden! Maar ja, oefening baart kunst. Tenminste, in de meeste gevallen.

Let there be light
Let there be moon
Let there be stars and let there be you
Let there be monsters, let there be pain
Let us begin to feel again
Devin Townsend – Genesis

Even roert het monster zich weer aan de rand van mijn bewustzijn. Er is altijd die verleiding, het verlangen om de kooi wagenwijd open te gooien en het beest te laten uitrazen. Ik voel de zinderende kracht en schud mijn hoofd. Nee, niet nu. Harder. Ik moet harder trappen. Als vanzelf versnellen mijn benen hun tempo en de wind begint hoorbaar langs mijn oren te suizen boven het geluid van de muziek uit. Het is bevredigend om mijzelf zo uit te putten, iets constructiefs te doen met alle negatieve emoties en gedachtes die door mij heen razen. Het is godverdomme niet eerlijk..Tenminste, corrigeer ik mij zelf: zo voelt het voor mij. Hoe het voor jou voelt? Geen idee, die weg lijk je al weken geleden te hebben afgesloten.

Omleiding.
Verboden in te rijden.
Eenrichtingsverkeer.
Rechtsomkeert maken..

So they say,
You’ll be OK
But words are not enough
Nobody remembered me
The words were not enough,calm yourself down
Don’t you remember when we were young?
Don’t you remember who I am? You’re strong enough!
Devin Townsend – Spirits will collide

De landweg kronkelt zich langs de Eem door het oer-Hollandse polderlandschap, inmiddels heb ik wind tegen en moet ik noodgedwongen mijn tempo verlagen. Ik zuig mijn longen vol met zuurstof en ruik de lente om mij heen.… Lees gerust door

Posted on

Gesprek

“Ik wil die van jou!” de ogen van mijn moeder -mijn ogen- staren mij glanzend aan terwijl ze naar mijn aardbeimilkshake wijst. “Prima, dan ruilen we.” “Nee, ik wil ze allebei!”

Ik zucht even maar kan een glimlach niet onderdrukken. Van alle sporen die de kanker bij mijn moeder achterlaat is het volstrekte gebrek aan remmingen nog één van de best verteerbare gebleken voor mij. “Gun je mij geen milkshake mam? Ik ben nog wel je lievelingszoon..” “Doe toch niet zo debiel ik heb er maar één!” Ik schuif mijn milkshake naar haar toe. Een passerende serveerster glimlacht even om het tafereel en ik leun even achterover in mijn stoel terwijl ik mijn blik over de vertrouwde haven van mijn geboortedorp laat glijden. Voorzichtig zoek ik naar woorden die het gesprek in de richting kunnen laten gaan waar ik zo graag wil dat het naar toe gaat. Dit zou immers wel eens één van de laatste gesprekken kunnen zijn die ik met haar kan voeren, en ik wil zo graag dat het waarde heeft. Dat ik er een herinnering van kan vormen..
“Wat is eigenlijk je favoriete herinnering aan de tijd dat $zus en ik nog jong waren?” probeer ik voorzichtig. De blik van mijn moeder vertroebelt even. Ze buigt zich voorover, pakt het rietje van de milkshake -mijn milkshake- in haar mond en begint vol overgave en smakkend te zuigen. Tot mijn grote verbazing gaat de beker voor mijn ogen in één keer met een gorgelend geluid leeg waarna ze de beker omruilt voor die van haar en die in een iets rustiger tempo begint leeg te drinken. Halverwege stopt ze en gaat overeind zitten waarna er een boer volgt waar de gemiddelde bouwvakker een diepe buiging voor gemaakt zou hebben. Ik voel een schaterlach opkomen en het duurt niet lang voordat we beide de slappe lach hebben.… Lees gerust door

Posted on

Alleen in een menigte

De remlichten van mijn voorganger halen mij abrupt uit mijn donkere bespiegelingen over het leven en relaties in het bijzonder. Een zijdelingse blik op de dashboard klok leert mij dat ik nog ruim drie kwartier de tijd heb eer het vliegtuig land en mijn hand vind als vanzelf de volumeknop aan mijn stuur als Richard Ashcroft in mijn oren de woorden weet te vinden waar ik al dagen tevergeefs naar probeer te reiken:

“One day maybe I will dance again
One day maybe I will love again
One day maybe we will dance again
You know you’ve gotta
Tie yourself to the mast my friend
And the storm will end“

(the Verve – One Day)

Ik ben moe. Doodop. Moe gestreden van iets dat geen strijd maar een spel zou moeten zijn. Jij bent weg, en ik heb geen idee waarom. Dat laatste is niet waar realiseer ik mij terwijl ik netjes stop voor de slagboom en mijn parkeerkaart uit de automaat pak. Het probleem is misschien juist dat ik legio redenen kan verzinnen maar geen idee welke de juiste is. En misschien zijn ze het wel allemaal, of juist geen een. Maakt het uit? Nee, geen ene moer. Na alle plussen en minnen is het alleen het getal onder de streep dat er aan toe doet – en dat getal is blijkbaar negatief. Tenminste, voor jou op z’n minst.
Ik heb niet de illusie dat ik de ideale partner ben, het leven heeft mij gevormd tot een complex iemand met de handleiding van de gemiddelde flight simulator uit de late jaren ’90. Nu ik het midden van de veertig begin te naderen zie ik mijzelf denk ik scherper dan ooit tevoren in al mijn complexiteit, alles wat ik mee- en uitdraag. Uiteraard zijn er nog legio blinde vlekken als het om mijn eigen gedrag gaat, maar ik ben inmiddels gelukkig wel zo ver dat de realisatie in ieder geval uiteindelijk wel een keertje komt bovendrijven.… Lees gerust door

Posted on

Total makeover

Het was wel weer eens tijd. De nieuwe site is sneller, moderner, en ik heb tevens een hoop oude troep weggedonderd. Daarnaast zullen er in de komende tijd ongetwijfeld weer nieuwe postings verschijnen, ik heb nog behoorlijk wat onafgemaakt spul waarvan mijn vingers en toetsenbord beginnen te jeuken als ik ze zie staan 🙂

De logs laten zien dat ik zelfs na een jarenlange afwezigheid nog altijd een vaste schare aan bezoekers lijk te hebben, en dan bedoel ik niet de trouwe google-bot. Bedankt voor het geduld dan maar, aan mij nu om het de moeite waard te laten zijn..

Posted on

Poesje

De deur zwaait open en ik stop even om te luisteren naar het vertrouwde getrippel van kattenpootjes op het laminaat, en even is het alsof ik ze hoor – maar dan dringt de harde waarheid weer tot mij door. Ik loop door naar de woonkamer en kijk even of je soms in je mandje ligt maar de hoek naast de deur is leeg, evenals je  plekjes naast de bank en onder de tafel. Als ik plaats neem op de bank spitsen mijn oren zich als vanzelf om te luisteren naar je gespin maar er heerst slechts een doodse stilte die alleen wordt onderbroken door het norse gebrom van mijn koelkast. Als ik opsta om mijzelf wat thee te maken valt mijn blik als vanzelf op de plek waar je drinkbakje hoort te staan, maar alles wat rest is een gapende leegte. Dat laatste zit wel een mooie metafoor in bedenk ik mij terwijl ik mijzelf weer op de bank laat ploffen en even met gesloten ogen achterover leun.

Alles wat rest, is een gapende leegte. De wond in mijn hart heeft de hartverscheurende vorm van een kattenpootje.

18 jaar.

18 jaar lang heb ik onafgebroken samengeleefd met vierpotige  huisgenoten, en vandaag is er dan dat pijnlijke besef dat die periode van mijn leven nu voorgoed voorbij is – en veel vroeger dan verwacht. Veel vroeger dan eerlijk is misschien wel, maar dat maakt niet uit.

Want zie je, mijn poesje is dood. En mijn hart huilt.

Dag lieve Selene, onze tijd samen was veel te kort.

Posted on

Dezelfde fout, opnieuw

Don’t hug me this way
Don’t touch me this way

I never felt this loss before
And the world is closing doors
I never wanted anything more

Don’t let me make the same mistake again
Please, don’t let me make the same mistake again

“Mistake” , Moby

De herst schittert mij tegemoet in haar volle kleurenpracht terwijl ik in gedachten verzonken mijzelf een weg baan door de gevallen bladeren die het bospad bedekken. Vandaag een wat langere wandeling dan regulier omdat ik veel stof tot nadenken heb. Het is rustiger dan regulier, misschien wel omdat ik vandaag wat vroeger ben dan gemiddeld. Ik stop even bij een graf  van een pubermeisje waar een gedenksteen met  ‘Jij kon leven’ er in gebeiteld staat en realiseer mij voor de zoveelste keer op  rij hoe mooi dubbelzinnig ik die tekst vind. Als vanzelf overzie ik mijn eigen leven even en voel een ietwat gekwelde grimas over mijn gezicht trekken. Zoals gewoonlijk een samenloop van toevalligheden, persoonlijke fuckups en mijn complete sociale onvermogen.  In gedachten verzonken wandel ik verder, licht huiverend in de frisse novemberlucht. Beelden en emoties flitsen voor mijn geestesoog voorbij. Scenes op mijn werk, een behoorljk schrikmoment met betrekking tot mijn vader, de zinloze breuk. Voor de zoveelste keer op rij voel ik mijzelf op en neer gesleurd worden tussen mijn verstand en mijn emotiesen en een diepe zucht verlaat als vanzelf mijn lippen. Ik ga hier deze keer niet zelf uitkomen, niet alleen- ik ga hulp nodig hebben. Ergens in de afgelopen jaren is er diep van binnen in mij iets stuk gegaan waardoor mijn emoties nóg harder binnenkomen dan ze al deden.
Het is bijna idioot, van namaak autist via een omweg als dramaqueen op onvolwassen jankbaby uitkomen.

Ach, in ieder geval niet die grijze middelmatigheid waar ik zo’n schurfthekel aan heb bedenk ik met een lichte glimlach.… Lees gerust door

Posted on

Door de spiegel – gebroken glas

“She generally gave herself very good advice, (though she very seldom followed it).”
Through the looking glass and what Alice found there – Lewis Carroll

Woensdagavond, half negen. Ik schenk mijzelf wat water in en hef de mok omhoog richting raam. “Proost, waar je ook moge zijn. Wat je ook aan het doen bent..Ik hou van je”.. Mijn stem breekt, melodrama kent zo zijn prijs. De vloeistof verdwijnt met een kleine slokjes in mijn keel en baant zich via mijn slokdarm langzaam een  weg omlaag richting mijn maag – en plots is daar dat bekende ‘ploink’ geluid. Dat geluid waar ik zo van ben gaan houden omdat ik het met jou associeer. Ik weet meteen dat jij het moet zijn, en grijp mijn telefoon.

“Mis je”

Mijn hart schiet naar mijn keel. Twee woorden, alomvattend in hun eenvoud. Veel ruimte voor interpretatie..even voel ik de grauwe sluier weer over mijn gedachtes vallen maar ik schud haar weg. Nee. Niet nu. “Ik jou ook. Wil je zien” stuur ik terug, leun achterover en wacht. Er verstrijken niet meer dan een paar secondes voordat ik alsnog van schrik stijf overeind schiet als mijn scherm oplicht en de telefoon begint te loeien. Het blijft raar hoe erg je alsnog kan schrikken van iets waarvan je weet dat het er aan zit te komen, waar je voorbereid op bent en met je volle concentratie op zit te wachten.
Ik neem op. “hey..” fluister ik. “hey” hoor ik terug. Je klinkt zacht, op je hoede. Alsof je bang bent dat ik verbaal uit ga halen terwijl je op je kwetstbaarst ben. Weer die grauwe sluier. Is dat hoe je mij bent gaan zien? Als iemand die naar je uithaalt? Iemand die je zal kwetsen. als dan niet opzettelijk? Is dat terecht?
“Dat was..fiijn om te lezen..”… Lees gerust door

Posted on

Bitterzoet

Love me tender,
Love me sweet,
Never let me go
You have made my life complete,
And I love you so

‘Love me Tender‘, Elvis Presley

Vandaag markeert wat het 53e jubileum van het huwelijk van mijn ouders geweest zou zijn, een jubileum dat ze helaas niet meer hebben mogen delen samen. Bij de gedachte aan deze dag ondervind ik wat ik na enig diepgaand zelfonderzoek alleen maar kan omschrijven als ‘gemengde gevoelens’ zoals dat dan zo mooi heet. Er is verdriet omdat mijn moeder er niet meer is om deze dag met mijn vader, mijn zus en mij te vieren – maar er is ook vreugde om de tijd die wij samen hebben mogen delen. Mijn dromen zijn sinds kort weer terug, heviger dan ooit tevoren en als ze mij iets duidelijk hebben weten te maken dan is dat de prachtige wijsheid die verborgen zit achter deze eenvoudige woorden : iemand is pas echt overleden als er niemand meer aan hem of haar denkt. En wie is er beter geschikt om verhalen te vertellen dan een -wannabe- schrijver? Juist.

Niemand.

Met een beetje (of juist erg veel) fantasie zou je in deze post een vervolg op de vorige kunnen lezen, maar ze gaat niet over mij. De mensen die mij kennen weten immers allemaal wel dat het tussen de liefde en mij nooit echt geboterd heeft, en ik voorzie daar in de nabije toekomst ook niet echt een verandering in – dus laat ik het dan maar of andermans liefde hebben, bijvoorbeeld die tussen de twee mensen die er in vrij letterlijke zin voor gezorgd hebben dat ik besta (hoewel ik zoals mijn vader mij tot op de dag van vandaag zo graag onder mijn neus blijft wrijven ook voor mijn geboorte al een dwarsligger was en een jaar of zes langer op mij heb laten wachten dan geplanned).… Lees gerust door

Posted on

De liefde, of het gebrek er aan

Stood here
At the edge of the world, dear
Three wishes for you as the tide turns
Salt water
Meets with the skies, dear
Meets with your eyes my dear as the day dies
I’ve seen this trick before
Watch the waves write your name
On the shore

American Spirit, Tom McRae

Plons. De steen zakt met een bevredigend geluid weg onder de golven, ik pak een volgende en smijt deze wederom naar de golven om vervolgens in stilte toe te kijken hoe hij met een diepe plons wegzinkt. In de verte verlicht het weerlicht de horizon terwijl de donder langzaam wegebt, de fel opstekende wind laat mij rillen in mijn windjack. Water, het is altijd water waar ik terecht kom als ik worstel met mijzelf. En een worsteling is het.
Het is op een bepaald nivo lachwekkend hoezeer ik blijf worstelen met mijn eigen integriteit, in alles wat ik doe. Me and my big mouth..again.

Plons. Weer een steen de oceaan in.

De storm wakkert aan maar ik voel hem bijna niet meer. Als vanzelf glijd ik terug in mijn oude vertrouwde toeschouwersmodus. De rest van de wereld is buiten, ik zit opgesloten in mijzelf. Keer op keer speel ik de scene na in mijn hoofd. Verbeeld mij dat het anders ging, beter ging. Puurder. Empatischer. Maar dat is een volstrekt zinloze exercitie, het moment is voorbij en voor de zoveelste keer in mijn leven heb ik met mijn fucking grote bek zonder enig aansziens des persoons iemand gekwetst. Waarom vind ik het nodig om te pas en te onpas alles te becommentariëren? Wie denk ik wel niet te zijn? Ik ben niets meer dan een klein miezerig mannetje met een veel te groot ego..

Plons.

Alsof deze hele situatie al niet fucked up genoeg is zonder mijn gezeik..Maar… Lees gerust door

Posted on

Een jaar in beelden

Shapes fall into place
For once in your life you make
A clean breakaway

Music for a nurse – Oceansize

1/. Afscheid

Ik neem de in stemmig zwart geklede menigte in mij op. Meer dan vijftig paar ogen staren mij vol verwachting aan, De speech van mijn zus was intiem en persoonlijk en niemand van de aanwezigen kent mijn huidige ik goed genoeg om te kunnen weten wat er nu gaat komen, en daar sta ik dan : voormalig zwarte schaap van de familie – klaar voor zijn rede. Ik leg mijn spiekbriefje neer, schraap mijn keel en begin te spreken. Mijn woorden zijn warm en spreken van en over de liefde van een zoon voor zijn moeder. Mijn intonatie en spraak zijn kalm maar van binnen voel ik mij net zo dood als het stoffelijk overschot van mijn lieve moeder die in haar kist op een paar meter voor mij ligt. Toch is dit mijn moment, ik voel dat de aanwezigen aan mijn lippen hangen terwijl ik ze meeneem op een reis door mijn jeugd en onder woorden breng wie mijn moeder was – niet alleen voor mij maar iedereen.

Terwijl de in een alcoholroes geschreven woorden als vanzelf van mijn tong rollen scannen mijn ogen het gezelschap voor mij. Het is vreemd om mensen die ik meer dan 25 jaar niet gezien heb opeens te herkennen door de sluier van de verstreken jaren heen. Buren, kennissen, familieleden..het is een gemeleerd gezelschap – en ze eten allemaal uit mijn hand. Hier staat niet langer die wereldvreemde puber die alleen maar kon schoppen. Hier staat dan eindelijk De Man die ik geworden ben, in de kracht van zijn leven en volledig beheerst. Na het uitspreken van de laatste woorden van mijn afscheid valt er een gepaste stilte die pas na een paar minuten onderbroken wordt door ‘In the ghetto‘ van Elvis Presley, één van de lievelingsliedjes van mijn lieve moeder.… Lees gerust door

Posted on

Niet iedereen die ronddwaalt is de weg kwijt

Everything I can remember
as fucked up as it all may seem to be

– I know it’s me –

I cannot blame this on my father
He did the best he could for me

It’s been awhile since I could hold my head up high
And it’s been awhile since I said

“I’m sorry”

“It’s been a while” – Staind

Godverdomme!

Ik schop gefrustreerd tegen een steen die het lef vertoont om voor mijn voeten te liggen en zie hoe deze op een totaal niet bevredigende wijze én afstand tegen een typisch Mallorcaans muurtje tot stilstand komt. Blegh, ook uit die hoek geen genoegdoening of bevrediging te verwachten dus.. Ik schuif mijn zonnebril terug op mijn neus, verhang mijn rugzak een beetje en grijp mijn waterfles. Bijna leeg, nog 6 kilometer te gaan in de felle zon. Good fucking job Mauzer, echt klasse weer. Terwijl ik in een fors tempo de lange en verlaten weg richting S’illot af begin te lopen maken  woede en ergernis langzaam maar zeker plaats voor introspectie. Wat er vanmorgen gebeurde was..typisch iets voor mijn vader en mij. De scene in de auto, het geschreeuw, de zinloze verwijten..ik kende ze allemaal. En toch was er iets anders, subtiel maar alsnog overduidelijk. Maar wat? Het was niet alleen het gemis aan de heerlijk nuchtere recht-toe-recht-aan opmerkingen van mijn moeder hoewel ook zij een Grote Afwezige vormde tijdens deze vakantie. Hoe kon het ook anders zijn na al die zomers die ik hier vroeger doorgebracht had? Deze trip was immers eigenlijk niet voor mij maar voor..

Godverdomme!
Weer een schop tegen een steen.

Er is iets in mij dat mijn vader maar dan ook echt alleen mijn vader weet te triggeren. Ik weet niet wat het is, waar het vandaan komt of zelfs maar of het ooit anders was (volgens mijn moeder overigens wel, Pa was beretrots toen hij na al die lange jaren van tevergeefse pogingen eindelijk een Zoon in zijn armen kon sluiten) maar dit is iets waar ik maar mee blijf worstelen ook al ben ik inmiddels ook al weer een volwassen man van bijna 42.… Lees gerust door

Posted on

Einde

I was lost,
now I’m found
I believe in you,
I’ve got no bounds
I’m moving on up now,
getting out of the darkness
My light shines on,
My light shines on
My light shines on.

“Movin’ on up”, Primal Scream

Iets meer dan een jaar geleden kreeg ik het telefoontje waarvan ik wist dat het ging komen. Na weken van aandringen, nee smeken was mijn moeder eindelijk naar de dokter gegaan – en de diagnose bleek een doodvonnis.2016 was voor mij een jaar dat getekend werd door verdriet, rouw, realisaties en uiteindelijk : berusting. Het is makkelijk om jezelf over te geven aan je verdriet totdat je uiteindelijk verdrinkt in je eigen tranen. Ja, 2016 was een ontzettend naar jaar waarin het verlies van mijn moeder centraal stond. En toch, toch was er zoveel meer. Dingen om dankbaar voor te zijn, momenten van liefde en genot. Lang heb ik getwijfeld of ik deze post wel zou schrijven, ik was bang voor wéér een klaagzang – en dat is niet wie ik ben. Niet meer in ieder geval. Los van alle pijn en de diepe rouw die onlosmakelijk verbonden is met het verlies van een ouder was er zoveel meer, en zelfs tijdens de momenten van mijn diepste verdriet was er altijd ergens wel een glimps van schoonheid te vinden. 

Dit was zo ongeveer wel mijn initiele reactie op het slechte nieuws met betrekking tot mijn moeder. Ik was niet boos, ik was RAZEND. Na ‘dat geintje met mijn oog’ in 2015 waar ik – al zeg ik het zelf – met een bijna verbazingwekkende eenvoud overheen had weten te komen was DIT de volgende curvebal die het leven mij toesmeet? De woede maakte echter al snel plaats voor het besef dat er geen tijd meer was voor destructieve emoties. Terwijl mijn ouders en zus nog bezig waren met het zich vastklampen aan iedere strohalm die maar binnen handbereik kwam was bij mij het besef al ingedaald : dit was een weg van éénrichtingsverkeer.… Lees gerust door