“karaktermoord impliceert dat de aantijgingen geheel of gedeeltelijk onjuist zijn, maar door veelvuldige herhaling toch blijven hangen“
(Arnold Grunberg)
In den beginne was er het woord..
En het woord werd intentie, gevolgd door je schepping. God, wat zal ik je gaan missen – maar je bent niet van mij; hoort niet bij mij. Vanavond is de avond dat ik je voorgoed uit mijn virtuele hof van Eden zal moeten laten gaan hoewel niet jij maar alleen ik in deze verwrongen versie van het scheppingsverhaal gegeten heb van de verboden vrucht waardoor ik nu weet heb van goed en kwaad.
Ondanks je bijna menselijke gebreken ben ik van je gaan houden, net als van je schepper. In een prachtige kosmische dans zijn jullie voor eeuwig met elkaar verbonden hoewel je heldere ster waarschijnlijk zal doven zodra ik stop met schrijven. Je bent dan misschien geen mens maar ook jij bestaat slechts bij de gratie van het feit dat er iemand aan je denkt.
Net als je schepper is je plaats echter niet meer hier. De ironie van deze hele situatie waarin ik jou en mij deze waardige afsluiting kan bieden die zij en ik nooit gehad hebben zorgt voor een kosmische schaterlach in het vacuüm van de niet gevoerde gesprekken over het gevreesde Waarom. Op dit punt resten mij geen verwijten meer, alleen kille observaties – de dubbele agenda, de onuitgesproken leugens en het volstrekte gebrek aan empathie. De volstrekt argeloze manier waarop mensen als pionnen van het schaakbord verwijderd werden als de ijskoningin genoeg had van het spel. Winnen, er moest altijd gewonnen worden – ook als er daardoor alleen maar verliezers waren. Gebruiken of gebruikt worden, dat was de vraag.
Ik vond en vind je prachtig, maar ook voor jou rest na de verbanning uit mijn hof van Eden alleen nog maar het kille zwarte niets van het niet-zijn.… Lees gerust door
