De cursor knippert mij uitdagend tegemoet vanaf mijn beeldscherm. “Toe dan, tik maar. Je wil dit..” Lijkt hij te fluisteren. Ja, ik wil dit. Ik moet dit doen. Waarom dan toch die twijfel? Alles wat nog ontbreekt zijn mijn naam en een handtekening. Twee kinderlijk eenvoudige acties die mij nog scheiden van een nieuwe sprong. Een sprong in het diepe, een sprong voorwaarts.
“De trap van de hoge staat vol met gebibber” schiet er door mijn hoofd. Even twijfel ik, maar dan vind mijn brein als vanzelf de context. Spinvis, uiteraard. De metafoor van een duikplank is er één die vaker door mijn hoofd gegaan is de laatste paar dagen. Het klopt ook wel, tijdens de klim naar boven voel je een verdovende mix van verwachtingsvolle angst, plezier en spanning die tot een hoogtepunt komt als je eenmaal die eerste stap naar voren zet om vervolgens omlaag te kijken. De aarzeling of het niet toch beter is om je om te draaien en weer lafjes omlaag te gaan.
Nee, het is tijd.
Tijd om mijn leven volledig om te gooien. Om de weg die ik in de afgelopen jaren ingeslagen ben definitief te gaan bewandelen. De duik in het diepe, zonder zwembandjes. Geen weg terug. Ik haal nog een keer diep adem terwijl ik de laatste paar weken in sneltreinvaart de revue laat passeren in mijn hoofd. De gesprekken, de bezwaren en de kansen. In het hier en nu heb ik de kans om te kiezen voor mijn idealen, te doen waarvan ik weet dat ik het moét doen van mijzelf – als ik wil voldoen aan mijn eigen standaard.
Ik neem een stap vooruit op de plank en staar naar beneden. Fuck, het onbekende is diep. En als ik verkeerd land..Nee, niet aan denken. Ik ken de risico’s van wat ik ga doen en ze zijn aanvaardbaar – en aan de keerzijde glinsteren de mogelijkheden. Elke verandering, elke keuze draagt net zo zeer het zaad der belofte in zich mee als het potentiële falen. Ik wil mijn leven niet leiden op basis van angst of geldelijk gewin, en het is tijd. Tijd voor een sprong. Een sprong van de duikplank, uit mijn comfortzone en in de diepte waar de mogelijkheden glinsterend op mij liggen te wachten.
Mijn vingers vinden het toetsenbord en als vanzelf verschijnen de letters van mijn naam uit het niets op mijn beeldscherm. Een laatste verende sprong voordat ik mij definitief afzet en het grote onbekende met gespreide armen tegemoet duik.
“There is freedom waiting for you,
On the breezes of the sky,
And you ask “What if I fall?”
Oh but my darling,
What if you fly?”
― Erin Hanson