Soms spookt ze nog in mijn dromen

Ik heb de droom weer gehad. Een terugkerende droom die ik herken, een droom die mij laat ontwaken met een gevoel van spijt en machteloosheid. Soms met tranen in mijn ogen.

Een droom die een rechtstreeks gevolg is van één van de zwaarste beslissingen die ik ooit genomen heb. Ik sta nog steeds achter die beslissing, die nog zwaar op mijn geweten drukt – ook nu nog. De pijn is echter niet minder geworden. Hoewel ik mijn hang naar zelfkwelling en -pijniging in het echte leven al jaren geleden achter mij heb weten te laten is mijn onderbewustzijn het daar blijkbaar niet mee eens.… Lees gerust door

Mama

Ik zou zo graag geloven in een leven na de dood. Dat je, na je ogen voor de laatste keer gesloten te hebben, ze in een andere realiteit of bestaansniveau weer zal openen. En hoewel ik er zoals ieder mens zo mijn eigen raamwerk van aannames en overtuigingen op na houd valt het geloof in een hiernamaals daar helaas buiten.

Toch is een mensenleven, ieder mensenleven, niet voor niets. Als ik er dan toch een geloof op na zou moeten houden, dan maar het geloof in het goede van de mens. Dat je niet waarlijk sterft zolang er nog mensen aan je denken, dat je niet alleen voortleeft in de genen die je eventueel hebt doorgegeven aan je nakomelingen (want dan ben ik fucked) maar ook in subtielere vormen – in de mensen die je geraakt hebt, die door jou geïnspireerd zijn geraakt of die anderszins gevormd zijn door het simpele feit dat je bestaan hebt.… Lees gerust door

Verdwijnen

Zout in mijn tranen
Herinnert aan jou
Vertroebelt mijn blik
Op de werkelijkheid

De angst
In controle
Gif in mijn bloed
Vleugellam

Aloude vragen
Waarom ik
Is het mijn schuld
Kan ik niet beter

Verdwijnen?

Bekentenis

Het duister van de avond omhelst mij als een oude vriend terwijl ik mij een weg baan door de regen die met een zachte verontschuldiging dat hij er verder ook niet zo veel aan kan doen via mijn gezicht zo over mijn jas, broek en schoenen de doorweekte grond opzoekt. Ik huiver even in de kou van de beginnende herfst terwijl Nick Cave zijn zielenleed in mijn oren laat druppelen. Een leed dat, zo moet ik onder ogen zien, veel groter is dan het mijne. Aan de andere kant – leed en verdriet vergelijken is zinloos. Er trekt even een flauwe glimlach over mijn lippen als ik aan een gesprek met Haar over de essentie van verdriet terugdenk, nu al weer zo lang geleden.… Lees gerust door

Opvolging (II)

(Een onbedoeld vervolg op deze post van zeven jaar geleden)

Ik kijk mijn vader aan, de vermoeidheid en de pijn in zijn gezicht maken hem nog ouder dan de bijna 80 jaren die hij al achter zich heeft liggen. Even voel ik weer de kille hand om mijn hart heen grijpen als ik denk aan wat de toekomst nog in petto heeft en ik probeer de gedachte tevergeefs van mij af te schudden. “Bedankt voor de tuin” zegt hij en ik knik even. “Kleine moeite pa, ik help je graag. Smaakt het eten een beetje?” Sinds enige maanden is het mijn gewoonte om iedere keer als ik bij Pa op bezoek ga ook even voor hem te koken en wat karweitjes in en rond het huis te doen aangezien hij daar zelf niet meer toe in staat is in zijn huidige toestand.… Lees gerust door

Mama

Het rustgevende geruis van de regen klinkt in mijn oren terwijl ik over het vertrouwde bospad richting de laatste rustplaats van mijn moeder loop. Drie jaar zijn er alweer voorbij gegaan. Drie jaar waarin er veel veranderd is – en tegelijkertijd helemaal niets.

De pijn verzacht, het gemis blijft.

Ik mis je, mama. Meer dan ooit.

Sommige mensen voelen de regen, de rest wordt alleen maar nat

(vrije vertaling van de prachtige quote van Roger Miller)

“Met wie spreek ik?” Klinkt het omfloerst aan de andere kant van de lijn als mijn vader de telefoon doorgeeft. “Met mij mam, je zoon. Met Maurice.” antwoord ik in het dialect en er valt even een stilte. “Dag Maurice, hoe is het eigenlijk met je?”
Die simpele vraag voelt als een vuistslag in mijn maag. Terwijl ik mijn hersenen pijnig op zoek naar een acceptabel antwoord hoor ik mijn vader iets fluisteren waarop mijn moeder een snibbige “Dat weet ik heus wel” als antwoord geeft waarna ze weer tegen mij begint te praten met semi dubbele tong.… Lees gerust door

Realisatie

Zoals zo vaak als ik er even doorheen zit vind ik mijzelf terug bij het graf van mijn moeder. Na bijna drie jaar begint het zo langzamerhand op te gaan in de omgeving, iets waar mijn vader moeite mee heeft maar waar ik de schoonheid van inzie. Pa heeft denk ik meer behoefte aan..een Plek. Een markering. Een monument dat zegt “hier ligt Zij. Moeder, echtgenote, mens. Ze liet de wereld een stukje mooier achter dan hij was toen ze hem aantrof”.
Niets van dat alles op de natuurbegraafplaats. Een maaskei (inherent aan de omgeving, de hele provincie ligt vol met die dingen) en een eenvoudig houten bordje gemaakt van een boomstam.… Lees gerust door

Nog lang en gelukkig – III (slot)

I , II

Enige dagen later draai ik mijn volgende rondje door de polder en is het nog steeds niet uit mijn hoofd. Ben jij nog steeds niet uit mijn hoofd. Ironisch, ik ben de ongekroonde koning van het loslaten. Maar het beest in zijn kooi en ..iets anders… maken dat ik dit niet wil of kan laten gaan. Ik voel echter niet meer de behoefte om dat zo nodig bij de ander neer te leggen. Volwassen zijn wil ook zeggen dat je je nederlaag moet accepteren. Zeker, er was een tijd waarin ik de meest idiote dingen deed ‘in naam der liefde’ (hell, het heeft mij zelfs een stukje in de Cosmopolitan opgeleverd!)… Lees gerust door

Reflectie

Mijn ouders zoals ik ze nooit gekend heb. Ik denk de laatste dagen weer veel aan mijn moeder, mede door recente ontwikkelingen rondom de gezondheid van mijn vader.

“Tijd heelt alle wonden” zegt de volkswijsheid, maar dat geldt dus alleen als je niet continu de korstjes er af blijft krabben. Ik zou zo graag nu iets diepzinnigs willen schrijven, iets dat raakt. Een zin, of zelfs een alinea die de kern raakt van alles wat ik nu voel – en vooral wat ik nu niet voel.
Soms, heel soms -als ik in het schemerduister zit te luisteren naar de geluiden van de nacht met een zachte waas voor mijn ogen…Dan wil ik mij meer voelen dan alleen maar een schim die amper te zien is in de reflectie van een mooie foto – hoe mooi en symbolisch dat plaatje verder ook moge zijn.… Lees gerust door

Zorgen

Zorgen.
Verzorgen.
Ontzorgen.
Bezorgen.
Zorgen kan je maken,
Zorgen kan je dragen,
Zorgen kan je dan ook hebben.

Weer in een ziekenhuis, weer die angst bij het zien van kwetsbaarheid. Weer die sterke schouder bieden. Weer die vragen, er zijn altijd vragen. Die zullen er ook altijd blijven.

Er is hoop, voor nu. Die moet ik dan maar koesteren.
Nu rest mij alleen nog de nacht, een nacht alleen in dat huis.
Het huis waar mijn moeder overleed.

Er zijn tranen. Er is eenzaamheid.
En er is alleen een ik.

He talks to the river of lost love and dedication
Silent replies that swirl invitation
Flow dark and troubled to an oily sea
A grim imitation of what is to be

Pink Floyd – Sorrow

Nog lang en gelukkig – II

( I )

Als een verrassing, maar niet onverwacht. Die zinsnede blijft door mijn hoofd spoken, en weer rammelt er iets aan zijn ketting in de verte. Ik ben een sukkel, ik had dit moeten zien aankomen. Langzaam begin ik weer op snelheid te komen en ik zet mijn muziek weer aan. De wind strijkt aangenaam koel langs mijn benen en voorhoofd als ik weer in ‘the zone’ terecht kom, de geestestoestand waarin je terechtkomt bij een langdurige fysieke inspanning en je lichaam het van je overneemt. Ik voel de inspanning niet meer, er als alleen nog de trance. Links,rechts, links, rechts..Mijn… Lees gerust door

Nog lang en gelukkig – I

Het zweet gutst van mijn gezicht als ik rechtsaf de polder in draai. Een korte blik op mijn smartwatch leert mij dat mijn gemiddelde snelheid van het afgelopen kwartier ruim boven de 20km/u uitkomt en ik grijns even. Nogal een verschil met twee maanden geleden! Maar ja, oefening baart kunst. Tenminste, in de meeste gevallen.

Let there be light
Let there be moon
Let there be stars and let there be you
Let there be monsters, let there be pain
Let us begin to feel again

Devin Townsend – Genesis

Even roert het monster zich weer aan de rand van mijn bewustzijn.… Lees gerust door

Poesje

De deur zwaait open en ik stop even om te luisteren naar het vertrouwde getrippel van kattenpootjes op het laminaat, en even is het alsof ik ze hoor – maar dan dringt de harde waarheid weer tot mij door. Ik loop door naar de woonkamer en kijk even of je soms in je mandje ligt maar de hoek naast de deur is leeg, evenals je  plekjes naast de bank en onder de tafel. Als ik plaats neem op de bank spitsen mijn oren zich als vanzelf om te luisteren naar je gespin maar er heerst slechts een doodse stilte die alleen wordt onderbroken door het norse gebrom van mijn koelkast.… Lees gerust door

Dezelfde fout, opnieuw

Don’t hug me this way
Don’t touch me this way

I never felt this loss before
And the world is closing doors
I never wanted anything more

Don’t let me make the same mistake again
Please, don’t let me make the same mistake again

Mistake” , Moby

De herst schittert mij tegemoet in haar volle kleurenpracht terwijl ik in gedachten verzonken mijzelf een weg baan door de gevallen bladeren die het bospad bedekken. Vandaag een wat langere wandeling dan regulier omdat ik veel stof tot nadenken heb. Het is rustiger dan regulier, misschien wel omdat ik vandaag wat vroeger ben dan gemiddeld.… Lees gerust door

Requiem

Een requiem is een mis die in de katholieke eredienst wordt opgedragen voor de doden. Het is de mis die wordt opgedragen tijdens uitvaartdiensten, op het feest van Allerzielen (2 november), en als votiefmis voor de doden.

( bron )

Ik heb de ogen van mijn moeder, en niet alleen in de letterlijke betekenis. Mijn moeder heeft mij niet alleen het leven geschonken nu al weer 41 zomers geleden (het gerucht gaat dat ene <insert naam vader> daar ook iets mee te maken heeft gehad) , zij was het ook die vorm heeft weten te geven aan de manier waarop ik tot op de dag van vandaag naar de wereld kijk – met compassie en mededogen.… Lees gerust door

Confiteor : Mea maxima culpa

Mea Culpa is een Latijnse uitdrukking, letterlijk vertaald “mijn schuld”, of “mijn eigen schuld”. Om deze zin kracht bij te zetten kan het woord “maxima” worden toegevoegd, wat resulteert in “mea maxima culpa,” vertaalbaar als “mijn grote schuld”.

De uitdrukking komt van origine uit een traditioneel gebed van de Westerse Rooms-katholieke Kerk, genaamd ‘Confiteor‘ (‘Ik beken’), waarin iemand zijn fouten tegenover God bekent.

 ( bron )

Zwijgend staar ik naar het bed waar de schaduw van wat eens mijn ijzersterke moeder was ligt te woelen en te ijlen terwijl ik in mijn hoofd een coherente gedachte probeer te formuleren.… Lees gerust door

Boem = Ho!

Some days are dry, some days are leaky
Some days come clean, other days are sneaky
Some days take less, but most days take more
Some slip through your fingers and on to the floor
Some days you’re quick, but most days you’re speedy
Some days you use more force than is necessary
Some days just drop in on us
Some days are better than others
Some days it all adds up
And what you’ve got is enough
Some days are better than others.

~ Some days are better than others , U2

Iedere keer als ik denk dat ik het dieptepunt wel bereikt heb weet het leven mij weer te verrassen met een nieuwe curveball, alsof god toch bestaat opeens en ergens vanaf een wolkje omlaag kijkt en iets denkt van ‘ owwww dus jij dacht dat dit het dieptepunt was?… Lees gerust door

Bespiegelingen, realisaties en klaagzangen

Generally we are a lonely people
Generally we are alone
Generally we are alone in lonely worlds
Generally we are a lonely people
Generally we are alone, alone…
Generally we are alone in lonely worlds
Generally we are a lonely people
…Generally we are alone
Generally we are alone.


Peace to you

‘Feather’ , Devin Townsend

Terwijl de donder traag en dreigend over mij heen rolt  staar ik naar het wegdek dat helverlicht wordt door de koplampen. Als vanzelf controleer ik mijn spiegels en geef richting aan terwijl mijn gefragmenteerde gedachten  en emoties alle kanten opvliegen als de regendruppels die uiteenspatten op de voorruit.… Lees gerust door

Blokkade (reprise)

Ooit, inmiddels 8 jaar geleden ben ik dit blog begonnen als een experiment. Schrijven doe ik al mijn hele leven, en ik wilde graag een soortement van online verzameling aanleggen van mijn schrijfsels. De toon werd eigenlijk al vanaf de allereerste post gezet, dit blog bleek de perfecte plaats om het gevecht met mijn innerlijke demonen en plein public uit te vechten. Veruit de meeste van die gevechten heb ik denk ik uiteindelijk wel gewonnen, sommige waren een gelijkspel en een enkel gevecht heb ik verloren – en dat is geen schande.   Toch, enige tijd geleden – om precies te zijn rondom mijn eerste Thailand blogs – begon ik een innerlijke weerstand te voelen die ik nog nooit eerder bij mijzelf bemerkt had.… Lees gerust door

Vonnis

There should be a word for that brief period just after waking when the mind is full of warm pink nothing. You lie there entirely empty of thought, except for a growing suspicion that heading towards you, like a sockful of damp sand in a nocturnal alleyway, are all the recollections you’d really rather do without, and which amount to the fact that the only mitigating factor in your horrible future is the certainty that it will be quite short.
~ Terry Pratchett, Mort

Toen ik naar aanleiding van de eerste serie onderzoeken voor de 2e keer binnen een week mijzelf terugvond in de behandelkamer van “mijn” oogarts was mijn gemoedstoestand op zijn zachtst gezegd enigszins bedrukt.… Lees gerust door

In het land der blinden..

Dit is ‘m dan, mijn rechteroog. Onderwerp van een inmiddels al jarenlange durende haat/liefde verhouding. Liefde, omdat hij mij trouw heeft gediend als de helft van mijn persoonlijke venster op de wereld. Haat, omdat hij -buiten zijn schuld om- mij heeft verraden. Hij is namelijk stuk gegaan, terwijl we een stilzwijgende afspraak hadden om dat niet te laten gebeuren. Hij heeft het toch gedaan.

Dus gaan mijn oog en ik sinds deze week weer de hele medische mallemolen in. Dokter, specialist, misschien zelfs wel een chirurg. Het is best interessant allemaal hoor, die foto’s maken met contrastvloeistof (er waren tijden dat ik mij ernstig moest bezondigen aan niet nader te noemen geestverruimende substanties om de hallucinaties op te wekken die een dergelijke behandeling met zich mee kan brengen), misschien  wel weer een MRI er achteraan (ook een erg interessante ervaring kan ik je verzekeren) ..maar… Lees gerust door

Jan

De eerste dag van mijn nieuwe baan. Het was godverdomme vroeg, 7u in de ochtend. In de afgelopen jaren werkte ik 6 dagen van 1-9 en dat beviel mij eigenlijk prima, ik ben nu eenmaal een kind van de nacht van nature 🙂
7u In de ochtend, en ik bevond mij in een stik benauwde badkamer waar mijn collega al vrolijk fluitend de eerste mensen stond te wassen.

“Verzorg jij Jan even? Ik moet deze meneer even in alle rust kunnen doen, anders gaan we daar last mee krijgen zometeen..” Ik knikte, pakte een badhanddoek en draaide de douche uit. “Kom maar Jan, zal ik je even afdrogen en aankleden?”… Lees gerust door

Regen

Zwijgend keken wij elkaar aan, terwijl de regen op ons neerdaalde.

“Is dit het dan?”

Haar ogen boorden smekend in de mijne, alsof ik de enige was die het verlossende woord kon spreken.

“Ja”

Antwoordde ik met meer zelfvertrouwen in mijn stem dan ik daadwerkelijk van binnen voelde.

“Ik weet niet waarom, maar wij maken elkaar alleen maar gek. Ik houd van je, oprecht en volledig, dit heb ik nog nooit eerder gevoeld. Niet zo, niet als bij jou. Jij bent zo..jij bent alles. Als wij bij elkaar zijn, is er geen ik en jij meer. Er is alleen maar een wij.… Lees gerust door