Category: persoonlijk

Posted on

Annus horribilis, Annus mirabilis

Soms degradeert het leven ook mij tot een zwijgende toeschouwer aan de zijlijn. Niet omdat ik niets te melden zou hebben, in tegendeel – eerder het tegenovergestelde. Toch is het ook hier al weer aardig wat maanden stil gebleven, alsof mijn laatste schrijfsel niets meer of minder dan een voorspelling bleek te zijn. Daar komt ongetwijfeld wel weer een keer verandering in aangezien de ideeën en inspiratie meer aanwezig lijken te zijn dan ooit.

Maar dit was dus ‘opeens’ weer een jaar.

Zoals ieder jaar heb ik gelachen, gehuild, liefgehad en ben ik bij vlagen razend geweest. Er waren wijze lessen en hilarische nachten.… Lees gerust door

Posted on

Glimpen van een jaar

Een glimp van mij in de woorden van een ander

Gif

Net als ik de deur van mijn auto open hoor ik hem schreeuwen. Als vanzelf kijk ik om en even voel ik mijzelf verstijven. Daar heb je er weer één. Bord met samenzweringsonzin over een uitpuilende buik. Grijs grauwe huid van het roken. De beschuldigingen en scheldwoorden glijden inmiddels moeiteloos van mij af, dat is wat het rode embleem op mijn linkerborst blijkbaar bij dit soort mensen oproept.

Met alle vriendelijkheid die ik nog kan opbrengen na een dag van 14 uur werken vraag ik de man om afstand te nemen, een verzoek dat nog meer olie op het vuur lijkt te gooien.… Lees gerust door

Posted on

Op een dag in een zomer, in een jaar

In het zachte dode licht
Van de vreemde grijze zon
Zocht ik naar die ene dag
Naar een juli in een zomer
In een jaar
( Spinvis – Aan de oevers van de tijd)

De zon scheen die dag. Ik herinner mij de geur van het gasstel in de keuken en de warmte van mijn moeder. Er was balkenbrij met katenspek bij het ontbijt en we zouden later nog bij Oma op bezoek gaan. Gelukkig was er nog tijd genoeg om buiten te spelen. Eerst op de fiets naar David, maar die bleek helaas niet thuis – zoals nagenoeg altijd op Zondag.… Lees gerust door

Posted on

Archetypisch

Ik mis je, ook al weet ik niet eens zeker of je wel bestaat. Je hebt wel bestaan ( al was het misschien alleen maar in mijn hoofd) zoveel is zeker: ik ben je immers al zeker twee keer -met een beetje goede wil drie keer- tegengekomen tijdens de lange wandeling op mijn levenspad. Dat is misschien al meer dan veel andere mensen kunnen zeggen afgaande van wat ik om mij heen zie en heb zien gebeuren.

Je bent de Animus naast mijn Anima, mijn tegenpool en misschien wel het missende stukje van mijn eeuwig groeiende en veranderende puzzel. De puzzel die ik steeds scherper zie naar mate mijn ogen zachter worden maar waarvan de randen blijven vervagen en vervormen, grillig groeiend als onkruid naast een snelweg.… Lees gerust door

Posted on

Wachten op het donker

Eigenlijk ben ik ontroostbaar, maar door op papier naar mezelf te knipogen bestrijd ik de kortademigheid van de ziel en het gevoel langzaam te stikken.

Theo van Gogh, Wassenaerse brieven

De trein doorklieft in betrekkelijke stilte de mistflarden voor ons terwijl aan de andere kant van het raam waar mijn hoofd tegenaan rust de buitenwereld langzaam maar onverbiddelijk ontwaakt. Ik staar in de verte, meer gefocussed op de mist dan op het donkere landschap dat zwijgend aan mij voorbijtrekt hoewel de verlichting van een sporadische lantaarnpaal in de verte soms een welkome herinnering vormt aan wat je met een beetje goede wil de menselijke beschaving zou kunnen noemen – en aan die goede wil ontbreekt het mij niet meer.… Lees gerust door

Posted on

Bitterzoet

Je lacht
Op een koude ochtend in September
Terwijl de zon beloftevol trilt
Boven een verlaten snelweg
Ergens in een land
Waar niemand ons verstaat

Ik zie
Heupen in een zomerjurk
Dansend op het ritme van een bries
Stenen treden als een stille getuige
Dat alles eeuwig is
Maar dat de details langzaam eroderen

Een frons
Als de eerste heraut
Van het naderende onheil
De oorverdovende stilte slaat ongenadig toe
Tijd en afstand blijken relatief
In het licht van een zwarte zon

Ik herinner
Mij je lach, soms die heupen in een zomerjurk
In een land waar niemand ons begreep
Nu rest slechts de glimlach om wat was
Niet meer het verdriet
Om wat had kunnen zijn.

Posted on

Rondjes

Twee-en-veertig. Dat is behalve het antwoord op “de ultieme vraag over het Leven, het Universum, en Alles” ook het aantal stappen dat ik zet om de helft van mijn rondje te lopen. Daar stop ik even, draai mij om en observeer één voor één de mensen die op hun stoel naar hun telefoon zitten te staren. De enigszins gezette man op de derde stoel aan mijn linkerzijde lijkt wat zweetdruppels op zijn voorhoofd te hebben staan – even wachten.

Nee, vals alarm. Alsnog kijk ik even op de klok om de tijd vast te leggen, neem de man nog even goed in mij op en loop verder.… Lees gerust door

Posted on

De meeste mensen deugen

Ik was het even kwijt aan het begin van dit jaar. Voor mij waren het niet zozeer de Lockdown of de social distancing die mij nekten, maar een zelfverkozen afdaling in de negen cirkels van de wappie-hel, als ware ik een verwaterde versie van Dante zelve. En hoewel mijn reis omlaag in de krochten van het internet bij vlagen inderdaad op een gitzwarte komedie leek (het goddelijke ontbrak helaas) sijpelde er toch gif naar binnen.

Het begon allemaal toen één van mijn beste vrienden op een dieptepunt van zijn leven terechtkwam en vervolgens in het doolhof van de complottheorieën de weg terug naar huis niet meer kon vinden.… Lees gerust door

Posted on

Soms spookt ze nog in mijn dromen

Ik heb de droom weer gehad. Een terugkerende droom die ik herken, een droom die mij laat ontwaken met een gevoel van spijt en machteloosheid. Soms met tranen in mijn ogen.

Een droom die een rechtstreeks gevolg is van één van de zwaarste beslissingen die ik ooit genomen heb. Ik sta nog steeds achter die beslissing, die nog zwaar op mijn geweten drukt – ook nu nog. De pijn is echter niet minder geworden. Hoewel ik mijn hang naar zelfkwelling en -pijniging in het echte leven al jaren geleden achter mij heb weten te laten is mijn onderbewustzijn het daar blijkbaar niet mee eens.… Lees gerust door

Posted on

Duikplank

De cursor knippert mij uitdagend tegemoet vanaf mijn beeldscherm. “Toe dan, tik maar. Je wil dit..” Lijkt hij te fluisteren. Ja, ik wil dit. Ik moet dit doen. Waarom dan toch die twijfel? Alles wat nog ontbreekt zijn mijn naam en een handtekening. Twee kinderlijk eenvoudige acties die mij nog scheiden van een nieuwe sprong. Een sprong in het diepe, een sprong voorwaarts.

“De trap van de hoge staat vol met gebibber” schiet er door mijn hoofd. Even twijfel ik, maar dan vind mijn brein als vanzelf de context. Spinvis, uiteraard. De metafoor van een duikplank is er één die vaker door mijn hoofd gegaan is de laatste paar dagen.… Lees gerust door

Posted on

De woordenvanger van Hamelen


De klanken die uit de diepte naar boven zweven komen mij bekend voor en ik stop om te luisteren, het duurt even eer ik één van de favoriete liedjes van mijn moeder zaliger herken. Een liedje dat ze vroeger altijd voor mij zong als het voorbij kwam,

Take a look at you and me,
Are we too blind to see,
Do we simply turn our heads
And look the other way

Klinkt het met een licht Duitse tongval. Ik sluit mijn ogen om even weg te zinken in het moment. Dat ene, magische moment waarop ik het licht van de langzaam stervende zon mijn rug voel verwarmen terwijl een lichte bries mij zachtjes kust met een vage belofte van verkoeling en ik weer even mijn bij mijn moeder kan zijn.… Lees gerust door

Posted on

Deurklink

Ik reik naar de deurklink maar mijn hand blijft er vlak boven zweven als ik nog even door een spleet tussen de gordijnen naar binnen gluur. Haar profiel wordt verlicht door het gele licht van een eenzame schemerlamp die de lijnen in haar gezicht verzacht. Godverdomme. Ik haat mijzelf om wat ik ga doen, maar dat gaat mij niet weerhouden.

Zij verdient zoveel beter dan dit, zoveel beter dan mij. Het feit dat zij dat zelf niet onder ogen wil of kan zien is juist een eenvoudige bevestiging hiervan. Ik kan eenvoudigweg niet van haar houden op de manier waarop zij dat van mij doet, en ik haat mijzelf om iets waar ik niets aan kan doen.… Lees gerust door

Posted on

Opgesloten

Graffiti van een onbekende artiest, Soesterduinen

We zijn sociale dieren, sommigen van ons meer dan de rest. Al sinds de eerste lockdown (toen premier Rutte en consorten ons als samenleving nog de illusie van een ‘intelligente lockdown’ voorhielden en daarmee blijk gaven van een grove overschatting van het intelligentie-niveau van onze samenleving als geheel) heb ik afwisselend met gevoelens van verbazing, irritatie en hilariteit kunnen observeren hoe verschillend mensen reageren op wat in wezen maar een kleine aanpassing in ons normale (wat dat verder ook moge inhouden) dagelijks leven is.

Ik heb collega’s voor het genadeloze en alles registrerende oog van hun webcam zien verslonzen en afzakken naar een bedenkelijk niveau, onderwijl klagend over relaties die onder zware spanning staan en kinderen die ongenietbaar zijn.… Lees gerust door

Posted on

Virus-vernis (VI) : Covidioten

“Zonder titel” , een beeld uit 2004 van Herman Makkink, Westerpark – Amsterdam

Als je koolstof -waar ook het menselijk lichaam voor een groot deel uit bestaat- voor langere tijd onder hoge druk plaatst ontstaat er een diamant. Toen in Maart de samenleving gedwongen een pas op de plaats moest maken onder de druk van een pandemie zag ik overal voorbeelden van de veerkracht en de Goedheid van de gemiddelde mens, los van winkelkarren die volgeladen met toiletpapier die over een parkeerplaats wereden gerold waarna de plotseling zeer begerenswaardige lading in de achterbak van een Audi A3 of iets dergelijks verdween dan.… Lees gerust door

Posted on

Tijd om te gaan

Tijd om te gaan. Om landschappen te verkennen die ik nog niet eerder gezien heb. Om bergen te beklimmen, bossen te doorkruisen en mijn netvlies te verwennen met weidse vergezichten.

Maar eerst is er nog die lange autorit waarbij ongetwijfeld mijn blik af en toe naar de lege bijrijdersstoel zal dwalen, een stoel die wederom of nog steeds niet bezet is afhankelijk van de manier waarop ik er naar kijk. Ruim 5 maanden aan social distancing waren voor mij bijna kinderlijk eenvoudig en kan ik ook probleemloos voortzetten in onze buurlanden maar soms -tijdens urenlange autoritten- knaagt er iets.

Iets dat ik met veel poeha,blabla en een ongekende woordenbrij zou kunnen omschrijven maar waar reeds een prachtig en eenvoudig Nederlands woord voor bestaat:

Een gemis.

Posted on

De verleidelijke lokroep van de leegte

Ik stap op de overhangende rotspunt en kijk omlaag, en even is daar de ‘call of the void‘ aan de rand van mijn bewustzijn. “Spring” fluistert ze. Een niet te onderdrukken glimlach vind mijn mond. Nee, ik ben niet suïcidaal. Al decennia niet meer. Toch heeft deze verleidelijke lokroep van de leegte mij jarenlang doen twijfelen aan mijn mentale gezondheid, totdat ik ontdekte dat dit een relatief vaak voorkomend iets is dat zelfs een wetenschappelijke naam heeft : high place phenomenon. Tot aan één derde van alle -gezonde- mensen heeft ervaring met de gedachte om te springen als ze op grote hoogte aan de rand van een afgrond staan.… Lees gerust door

Posted on

Mama

Vier.


Vier keer is de aarde inmiddels rond de zon gezwiept in de oneindige dans van twee hemellichamen om een centraal maar onzichtbaar zwaartekrachtpunt. Vier rondjes sinds ik je voorgoed kwijtraakte. Soms voelt het alsof ik de enige ben die je nog écht lijkt te missen, en ik weet hoe egocentrisch en gespeend van enige zelfreflectie die gedachte eigenlijk is.

Iedereen heeft het recht om op zijn of haar eigen manier het verdriet te dragen, om een manier te vinden om met de intense pijn van het Grote Gemis, de prijs die je moet betalen om lief te hebben om te kunnen gaan.… Lees gerust door

Posted on

Verjaring

“You need to spend time crawling alone through shadows to truly appreciate what it is to stand in the sun.”― Shaun Hick

Mijn excuses voor het hoge “I’m fourteen and this is deep” gehalte van bovenstaande citaat, maar het is ook gewoon waar.

Nu ik formeel wel de leeftijd heb bereikt waarop het besef dat er meer dagen achter mij liggen dan er nog te gaan zijn onvermijdelijk is geworden voel ik mij vreemd genoeg beter dan ooit – hoewel uiteraard niets te vergelijken is met het gevoel dat je hebt als je een jaar of 18 bent en de hele wereld nog aan je voeten ligt.… Lees gerust door

Posted on

Golzugram – Juni

Omdat ik tegenwoordig ook wel eens buitenkom maak ik meer foto’s dan ooit tevoren, en het is zonde om ze allemaal in mijn archief te laten zitten. Een aantal kan je ook terugvinden op mijn Instagram. Voel je vrij om ze te gebruiken voor je eigen doeleinden als je zou willen, eventueel kan je de originelen bij mij opvragen door mij te contacten via Instagram of mijn mailadres dat je kan vinden op de “Over dit blog en de auteur” pagina in de zijbalk rechts. Klik voor groot!

Fallout – Amerongen (Utrechtse heuvelrug)
Dating in tijden van social distancing – Elst (Utrechtse heuvelrug)
Fields of Joy, Lage Vuursche
<3 Utrechtse heuvelrug
Baarnsche bos, Baarn

Posted on

Virus-vernis (V)

Na drie maanden in de ruststand te hebben gestaan begint de maatschappij langzaam maar zeker weer te ontwaken. Van mij had het niet persé gehoeven, ik vond de wereld van de afgelopen maanden eigenlijk mooier dan die ervoor. Daarmee wil ik het verdriet, de angst en de eenzaamheid van sommige mensen -vooral de ouderen en kwetsbare leden van onze samenleving- niet bagatelliseren. Dat verdriet was en is groot en onmiskenbaar.

Nu de wereld ontwaakt en de angst voor nu grotendeels gesust lijkt te zijn steekt ook het veelkoppige monster van ongenoegen zijn kop weer boven het moeras uit. Onvrede over de maatregelen die onze regering genomen heeft.… Lees gerust door

Posted on

Verspellerisering

Iets meer dan een jaar geleden nam ik een bewuste beslissing: het zou anders gaan. Ik ging de regie terugnemen over mijn leven, mijn gezondheid, alle aspecten die van invloed waren en zijn op mijn persoonlijke welbevinden. Maar zoals iedereen die dit leest zich waarschijnlijk wel beseft: de voornemens zijn het makkelijke deel. Het realiseren van je voornemens, het omzetten van pure intentie naar concrete acties en je daaraan committeren vormen de daadwerkelijke uitdaging.

Ik heb echter -als ik het echt op mijn heupen krijg- een aantal voordelen ten opzichte van de meeste mensen, ik ben A/ een stijfkop B/ik leer snel C/ een nerd.… Lees gerust door

Posted on

Even stil

“Tijdens de Nationale Herdenking op 4 mei herdenken wij allen – burgers en militairen – die in het Koninkrijk der Nederlanden of waar ook ter wereld zijn omgekomen of vermoord sinds het uitbreken van de Tweede Wereldoorlog, in oorlogssituaties en bij vredesoperaties.“

Bijna iedere familie heeft wel één of meerde verhalen die handelen over de tijd vlak voor, tijdens en vlak na de tweede wereldoorlog. Verhalen over geweld, moed, honger en lijden. Ik zou er graag een andersoortig verhaal aan toe willen voegen.

Mijn vader is opgegroeid in een boerengat in Limburg, Montfort. Het dorp had de pech om op een strategische locatie te liggen, te weten nabij de Duitse grens en bij een belangrijk knooppunt van wegen.… Lees gerust door

Posted on

Virus-vernis (IV)

Ik loop zoals ieder weekend door het bos. Mijmerend. Om mij heen fluiten de vogels en regelmatig word ik een stukje vergezeld door één of meerdere vlinders. Met een diepe adem teug vul ik mijn longen met schone lucht, ergens in de verte schreeuwt een kind het uit van plezier.

Voor mij duikt plots een hert uit het struikgewas, we schrikken van elkaar en blijven beide stokstijf staan. Even nemen we elkaar op, dan draait ze zich om en sprint weer terug richting de dichtere begroeiing. Een kortstondig maar hevige gelukzaligheid verspreid zich vanuit mijn maag door mijn hele lichaam.

De wereld glijdt weer terug in haar ruststand, geen vliegtuigen, geen verkeer, amper mensen.… Lees gerust door

Posted on

Virus-vernis (III)

Ik realiseer mij plots dat de angst voor de dood ergens in de afgelopen dagen in je stem is geslopen. Waar eerst voornamelijk bagatellisering en ontkenning de boventoon voerden is er nu de ruimte voor twijfel en het onvermijdelijke besef van de nieuwe realiteit waarin we leven. Juist op het moment dat de levende natuur explodeert met nieuw leven waart de dood door ons land en ben ook jij veroordeeld tot een leven in de marge. Je klaagt en je sputtert tegen maar schikt je in je lot.

We worstelen tijdens onze dagelijkse telefoontjes met de veranderende verhouding tussen ons twee.… Lees gerust door

Posted on

Virus-vernis

“Liefde is het wonder van de beschaving” (L’amour est le miracle de la civilisation)
~ Stendhal, “De l’amour“

Ik heb mij vaker afgevraagd wat er zou gebeuren als je het dunne laagje van vernis dat wij “beschaving” noemen weg zou krabben om te zien wat er onder zit. Hoewel ik een positief ingesteld mens ben dacht ik toch eigenlijk stiekem wel dat er onder het laagje vernis voornamelijk roest tevoorschijn zou komen, de tekenen van een gemankeerde mensheid die solipsisme tot een kunst verheven heeft.

Ik was echter ook vergeten dat de manier waarop je naar de wereld kijkt bepalend is voor wat je ziet, zowel op menselijk als op maatschappelijk niveau.… Lees gerust door