De soundtrack van een jaar. Een jaar waarin veel veranderde. Liefde, avontuur en doodsangst volgden elkaar op totdat de storm plotseling ging liggen. Dit waren de liedjes die resoneerden, boeiden, bleven hangen. Niet meer, niet minder.
You get out what you put in System equilibrium Motivate again From the life where we begin
Deeper the red in me Breathing less in the desert heat Bodies collide and the energy keeps Waits for release like the waves of the frozen sea
My heart is full My heart is wide The saddest song to play On the strings of my heart
It’ll be a silent day I share with you Fighting off the hostiles With whom we collude Hoping to Find the key To this play of communications Between you and me
As heaven falls, the earth is spun To pull us further from our sun The war unwon, the deed is done We’re just victims of gravity
Love, love is a verb Love is a doing word Fearless on my breath Gentle impulsion Shakes me makes me lighter Fearless on my breath
Immortality I cannot stop the thought I’m running in the dark Coming up a which way sign All good truants must decide
I let somebody get under my skin Long distance losing is all that I’ve seen Now there’s a river
(Instrumental)
When we collide, we come together If we don’t, we’ll always be apart I’ll take a bruise, I know you’re worth it When you hit me, hit me hard
I didn’t ask for this at all When my back’s against the wall And my face painted for war I didn’t ask for this at all
Sound the dread alarm Through the primal body Sound the reveille To be or not to be? TOOL – Descending
“Hier, dit was waar ik mij zorgen over maakte” Ik kijk naar de afbeelding op zijn scherm. Een wit bolletje, misschien 4 centimeter in doorsnede. Mijn maag draait zich om en ik voel hoe het zweet zich over mijn ruggengraat omlaag werkt.
Dit.
Dit is het moment. Hier en nu. Ik hang bovenaan de helling van mijn achtbaan en kijk recht in het zwarte gat van de val omlaag. De val komt op het moment dat de arts zijn mond opent..… Lees gerust door
Cry out loud Bold and proud Of where I’ve been But Here I am Where I am TOOL – Invincible
Ergens diep van binnen is er meteen een gevoel alsof de grond onder mijn voeten wegvalt als ik de deur van de spreekkamer achter mij dichttrek. De woorden van de specialist malen door mijn hoofd.
Woorden die ik (her)ken, maar dan gaan ze altijd over iemand anders. Niet over mij.
“Hyperplasie” “Hypodens” “Maligniteit“. Maar dat ene woord ontbreekt. Nog. Geen doodsvonnis. Nog. Geen lijdensweg. Nog.
Het is bizar. Een vijftal maanden geleden ben ik nog een kleine 2 kilometer tegen een berg op gelopen.… Lees gerust door
Dingen die net iets langer bleven hangen op mijn netvlies of in mijn hoofd. Ervaringen die vorm gaven, vermaakten, ontroerden of een glimlach opwekten – soms tot nadenken stemden. De dingen die een leven een leven maken.
De soundtrack van een jaar. Veel veranderd, maar ook helemaal niets. Veel bereikt, maar ook helemaal niets. Veel gedaan, maar ook helemaal niets. Misschien was dit gewoon een oog-in-de-storm tussenjaar. Die zijn fijn om op terug te kijken. Dit waren de liedjes die resoneerden, boeiden, bleven hangen. Niet meer, niet minder.
Solar wind extractions Chemical reactions Make you feel unsteady But that’s just secondary ( Us against – Without Waves)
Je doet je best en je speelt het mee Je bent een deel van het probleem Het scherm verlicht en verandert je gezicht In het paradijs Maak je sprongen in de tijd Zet je de feiten op een rij Je doet je best, maar er is iets stuk Er lijkt iets kwijt (Paradijs – Spinvis)
So let us be vulgar Let us tear things apart Let us not mind our language Let us ruin yet another start Hope belongs to its thieves And to its thieves alone, mind you This is the longed-for peace Come too late, come too soon Transference – Rome
We should be thankful who we are Whether we know ourselves or not Walking alongside myself Neither of us listens very well I’m dreading a time that is not near (Central – John Frusciante)
Well, here we go again You’ve found yourself a friend that knows you well But no matter what you do You’ll always feel as though you tripped and fell So steady as she goes
(Steady, as she goes – The Raconteurs)
En ga door tot je niet meer kan En blijf dan doorgaan net zo lang Totdat je niet meer stoppen kan Geef anderen overal de schuld van Doe er een half leven over om ze te vergeven En vergeef ze dan Vergeef jezelf dan ook En ga 2 x bijna dood (Ga 2x bijna dood – The [sic] Avonden)
Linkervoet. Rechterhand naar boven. Gewicht voorzichtig verplaatsen naar linkervoet. Leunen. Rechtervoet. Linkerhand naar boven. Gewicht voorzichtig verplaatsen naar rechtervoet. Leunen.
Hartslag 180+. Niet voor de eerste keer vandaag vertelt het stemmetje in mijn achterhoofd mij dat ik een rasechte volidioot ben. Dat klopt, en daarom ga ik door.
Linkervoet. Rechterhand naar boven. Gewicht voorzichtig verplaatsen naar linkervoet. Leunen. Rechtervoet. Linkerhand naar boven. Gewicht voorzichtig verplaatsen naar rechtervoet. Leunen.
48. Ik ben sinds vandaag 48. Mensen om mij heen gaan opeens dood. Zomaar, uit het niets. Dat deden ze eerder ook wel, maar dan was het gewoon aan drank, drugs of een ongeluk.… Lees gerust door
Zwijgend leunen we tegen elkaar terwijl de clowns op het beeldscherm dat op de tafel voor ons staat hun avonturen beleven. Ik ben allang gestopt met bijhouden hoeveel filmpjes er voorbijkomen vanavond, dat is ook helemaal niet van belang. Het enige dat telt is Jens en ik – in het hier en nu – zoals we hier nu zitten deze avond samen op deze bank in dit overweldigend mooie landschap duizenden kilometers van huis.
We begrijpen elkaar. Eigenlijk is het zo simpel als dat. We zitten hier stilzwijgend terwijl Jens mij een glimp toont van zijn wereld. Een wereld waarin hij niet veel mensen toelaat.… Lees gerust door
Soms degradeert het leven ook mij tot een zwijgende toeschouwer aan de zijlijn. Niet omdat ik niets te melden zou hebben, in tegendeel – eerder het tegenovergestelde. Toch is het ook hier al weer aardig wat maanden stil gebleven, alsof mijn laatste schrijfsel niets meer of minder dan een voorspelling bleek te zijn. Daar komt ongetwijfeld wel weer een keer verandering in aangezien de ideeën en inspiratie meer aanwezig lijken te zijn dan ooit.
Maar dit was dus ‘opeens’ weer een jaar.
Zoals ieder jaar heb ik gelachen, gehuild, liefgehad en ben ik bij vlagen razend geweest. Er waren wijze lessen en hilarische nachten.… Lees gerust door
Net als ik de deur van mijn auto open hoor ik hem schreeuwen. Als vanzelf kijk ik om en even voel ik mijzelf verstijven. Daar heb je er weer één. Bord met samenzweringsonzin over een uitpuilende buik. Grijs grauwe huid van het roken. De beschuldigingen en scheldwoorden glijden inmiddels moeiteloos van mij af, dat is wat het rode embleem op mijn linkerborst blijkbaar bij dit soort mensen oproept.
Met alle vriendelijkheid die ik nog kan opbrengen na een dag van 14 uur werken vraag ik de man om afstand te nemen, een verzoek dat nog meer olie op het vuur lijkt te gooien.… Lees gerust door
In het zachte dode licht Van de vreemde grijze zon Zocht ik naar die ene dag Naar een juli in een zomer In een jaar ( Spinvis – Aan de oevers van de tijd)
De zon scheen die dag. Ik herinner mij de geur van het gasstel in de keuken en de warmte van mijn moeder. Er was balkenbrij met katenspek bij het ontbijt en we zouden later nog bij Oma op bezoek gaan. Gelukkig was er nog tijd genoeg om buiten te spelen. Eerst op de fiets naar David, maar die bleek helaas niet thuis – zoals nagenoeg altijd op Zondag.… Lees gerust door
Ik mis je, ook al weet ik niet eens zeker of je wel bestaat. Je hebt wel bestaan ( al was het misschien alleen maar in mijn hoofd) zoveel is zeker: ik ben je immers al zeker twee keer -met een beetje goede wil drie keer- tegengekomen tijdens de lange wandeling op mijn levenspad. Dat is misschien al meer dan veel andere mensen kunnen zeggen afgaande van wat ik om mij heen zie en heb zien gebeuren.
Je bent de Animus naast mijn Anima, mijn tegenpool en misschien wel het missende stukje van mijn eeuwig groeiende en veranderende puzzel. De puzzel die ik steeds scherper zie naar mate mijn ogen zachter worden maar waarvan de randen blijven vervagen en vervormen, grillig groeiend als onkruid naast een snelweg.… Lees gerust door
Eigenlijk ben ik ontroostbaar, maar door op papier naar mezelf te knipogen bestrijd ik de kortademigheid van de ziel en het gevoel langzaam te stikken.
Theo van Gogh, Wassenaerse brieven
De trein doorklieft in betrekkelijke stilte de mistflarden voor ons terwijl aan de andere kant van het raam waar mijn hoofd tegenaan rust de buitenwereld langzaam maar onverbiddelijk ontwaakt. Ik staar in de verte, meer gefocussed op de mist dan op het donkere landschap dat zwijgend aan mij voorbijtrekt hoewel de verlichting van een sporadische lantaarnpaal in de verte soms een welkome herinnering vormt aan wat je met een beetje goede wil de menselijke beschaving zou kunnen noemen – en aan die goede wil ontbreekt het mij niet meer.… Lees gerust door
Je lacht Op een koude ochtend in September Terwijl de zon beloftevol trilt Boven een verlaten snelweg Ergens in een land Waar niemand ons verstaat
Ik zie Heupen in een zomerjurk Dansend op het ritme van een bries Stenen treden als een stille getuige Dat alles eeuwig is Maar dat de details langzaam eroderen
Een frons Als de eerste heraut Van het naderende onheil De oorverdovende stilte slaat ongenadig toe Tijd en afstand blijken relatief In het licht van een zwarte zon
Ik herinner Mij je lach, soms die heupen in een zomerjurk In een land waar niemand ons begreep Nu rest slechts de glimlach om wat was Niet meer het verdriet Om wat had kunnen zijn.
Twee-en-veertig. Dat is behalve het antwoord op “de ultieme vraag over het Leven, het Universum, en Alles” ook het aantal stappen dat ik zet om de helft van mijn rondje te lopen. Daar stop ik even, draai mij om en observeer één voor één de mensen die op hun stoel naar hun telefoon zitten te staren. De enigszins gezette man op de derde stoel aan mijn linkerzijde lijkt wat zweetdruppels op zijn voorhoofd te hebben staan – even wachten.
Nee, vals alarm. Alsnog kijk ik even op de klok om de tijd vast te leggen, neem de man nog even goed in mij op en loop verder.… Lees gerust door
Ik was het even kwijt aan het begin van dit jaar. Voor mij waren het niet zozeer de Lockdown of de social distancing die mij nekten, maar een zelfverkozen afdaling in de negen cirkels van de wappie-hel, als ware ik een verwaterde versie van Dante zelve. En hoewel mijn reis omlaag in de krochten van het internet bij vlagen inderdaad op een gitzwarte komedie leek (het goddelijke ontbrak helaas) sijpelde er toch gif naar binnen.
Het begon allemaal toen één van mijn beste vrienden op een dieptepunt van zijn leven terechtkwam en vervolgens in het doolhof van de complottheorieën de weg terug naar huis niet meer kon vinden.… Lees gerust door
Ik heb de droom weer gehad. Een terugkerende droom die ik herken, een droom die mij laat ontwaken met een gevoel van spijt en machteloosheid. Soms met tranen in mijn ogen.
Een droom die een rechtstreeks gevolg is van één van de zwaarste beslissingen die ik ooit genomen heb. Ik sta nog steeds achter die beslissing, die nog zwaar op mijn geweten drukt – ook nu nog. De pijn is echter niet minder geworden. Hoewel ik mijn hang naar zelfkwelling en -pijniging in het echte leven al jaren geleden achter mij heb weten te laten is mijn onderbewustzijn het daar blijkbaar niet mee eens.… Lees gerust door
De cursor knippert mij uitdagend tegemoet vanaf mijn beeldscherm. “Toe dan, tik maar. Je wil dit..” Lijkt hij te fluisteren. Ja, ik wil dit. Ik moet dit doen. Waarom dan toch die twijfel? Alles wat nog ontbreekt zijn mijn naam en een handtekening. Twee kinderlijk eenvoudige acties die mij nog scheiden van een nieuwe sprong. Een sprong in het diepe, een sprong voorwaarts.
“De trap van de hoge staat vol met gebibber” schiet er door mijn hoofd. Even twijfel ik, maar dan vind mijn brein als vanzelf de context. Spinvis, uiteraard. De metafoor van een duikplank is er één die vaker door mijn hoofd gegaan is de laatste paar dagen.… Lees gerust door
De klanken die uit de diepte naar boven zweven komen mij bekend voor en ik stop om te luisteren, het duurt even eer ik één van de favoriete liedjes van mijn moeder zaliger herken. Een liedje dat ze vroeger altijd voor mij zong als het voorbij kwam,
Take a look at you and me, Are we too blind to see, Do we simply turn our heads And look the other way
Klinkt het met een licht Duitse tongval. Ik sluit mijn ogen om even weg te zinken in het moment. Dat ene, magische moment waarop ik het licht van de langzaam stervende zon mijn rug voel verwarmen terwijl een lichte bries mij zachtjes kust met een vage belofte van verkoeling en ik weer even mijn bij mijn moeder kan zijn.… Lees gerust door
Ik reik naar de deurklink maar mijn hand blijft er vlak boven zweven als ik nog even door een spleet tussen de gordijnen naar binnen gluur. Haar profiel wordt verlicht door het gele licht van een eenzame schemerlamp die de lijnen in haar gezicht verzacht. Godverdomme. Ik haat mijzelf om wat ik ga doen, maar dat gaat mij niet weerhouden.
Zij verdient zoveel beter dan dit, zoveel beter dan mij. Het feit dat zij dat zelf niet onder ogen wil of kan zien is juist een eenvoudige bevestiging hiervan. Ik kan eenvoudigweg niet van haar houden op de manier waarop zij dat van mij doet, en ik haat mijzelf om iets waar ik niets aan kan doen.… Lees gerust door
We zijn sociale dieren, sommigen van ons meer dan de rest. Al sinds de eerste lockdown (toen premier Rutte en consorten ons als samenleving nog de illusie van een ‘intelligente lockdown’ voorhielden en daarmee blijk gaven van een grove overschatting van het intelligentie-niveau van onze samenleving als geheel) heb ik afwisselend met gevoelens van verbazing, irritatie en hilariteit kunnen observeren hoe verschillend mensen reageren op wat in wezen maar een kleine aanpassing in ons normale (wat dat verder ook moge inhouden) dagelijks leven is.
Ik heb collega’s voor het genadeloze en alles registrerende oog van hun webcam zien verslonzen en afzakken naar een bedenkelijk niveau, onderwijl klagend over relaties die onder zware spanning staan en kinderen die ongenietbaar zijn.… Lees gerust door
“Zonder titel” , een beeld uit 2004 van Herman Makkink, Westerpark – Amsterdam
Als je koolstof -waar ook het menselijk lichaam voor een groot deel uit bestaat- voor langere tijd onder hoge druk plaatst ontstaat er een diamant. Toen in Maart de samenleving gedwongen een pas op de plaats moest maken onder de druk van een pandemie zag ik overal voorbeelden van de veerkracht en de Goedheid van de gemiddelde mens, los van winkelkarren die volgeladen met toiletpapier die over een parkeerplaats wereden gerold waarna de plotseling zeer begerenswaardige lading in de achterbak van een Audi A3 of iets dergelijks verdween dan.… Lees gerust door
Tijd om te gaan. Om landschappen te verkennen die ik nog niet eerder gezien heb. Om bergen te beklimmen, bossen te doorkruisen en mijn netvlies te verwennen met weidse vergezichten.
Maar eerst is er nog die lange autorit waarbij ongetwijfeld mijn blik af en toe naar de lege bijrijdersstoel zal dwalen, een stoel die wederom of nog steeds niet bezet is afhankelijk van de manier waarop ik er naar kijk. Ruim 5 maanden aan social distancing waren voor mij bijna kinderlijk eenvoudig en kan ik ook probleemloos voortzetten in onze buurlanden maar soms -tijdens urenlange autoritten- knaagt er iets.
Iets dat ik met veel poeha,blabla en een ongekende woordenbrij zou kunnen omschrijven maar waar reeds een prachtig en eenvoudig Nederlands woord voor bestaat:
Ik stap op de overhangende rotspunt en kijk omlaag, en even is daar de ‘call of the void‘ aan de rand van mijn bewustzijn. “Spring” fluistert ze. Een niet te onderdrukken glimlach vind mijn mond. Nee, ik ben niet suïcidaal. Al decennia niet meer. Toch heeft deze verleidelijke lokroep van de leegte mij jarenlang doen twijfelen aan mijn mentale gezondheid, totdat ik ontdekte dat dit een relatief vaak voorkomend iets is dat zelfs een wetenschappelijke naam heeft : high place phenomenon. Tot aan één derde van alle -gezonde- mensen heeft ervaring met de gedachte om te springen als ze op grote hoogte aan de rand van een afgrond staan.… Lees gerust door
Vier keer is de aarde inmiddels rond de zon gezwiept in de oneindige dans van twee hemellichamen om een centraal maar onzichtbaar zwaartekrachtpunt. Vier rondjes sinds ik je voorgoed kwijtraakte. Soms voelt het alsof ik de enige ben die je nog écht lijkt te missen, en ik weet hoe egocentrisch en gespeend van enige zelfreflectie die gedachte eigenlijk is.
Iedereen heeft het recht om op zijn of haar eigen manier het verdriet te dragen, om een manier te vinden om met de intense pijn van het Grote Gemis, de prijs die je moet betalen om lief te hebben om te kunnen gaan.… Lees gerust door
“You need to spend time crawling alone through shadows to truly appreciate what it is to stand in the sun.”― Shaun Hick
Mijn excuses voor het hoge “I’m fourteen and this is deep” gehalte van bovenstaande citaat, maar het is ook gewoon waar.
Nu ik formeel wel de leeftijd heb bereikt waarop het besef dat er meer dagen achter mij liggen dan er nog te gaan zijn onvermijdelijk is geworden voel ik mij vreemd genoeg beter dan ooit – hoewel uiteraard niets te vergelijken is met het gevoel dat je hebt als je een jaar of 18 bent en de hele wereld nog aan je voeten ligt.… Lees gerust door
