Boem = Ho!

Some days are dry, some days are leaky
Some days come clean, other days are sneaky
Some days take less, but most days take more
Some slip through your fingers and on to the floor
Some days you’re quick, but most days you’re speedy
Some days you use more force than is necessary
Some days just drop in on us
Some days are better than others
Some days it all adds up
And what you’ve got is enough
Some days are better than others.

~ Some days are better than others , U2

Iedere keer als ik denk dat ik het dieptepunt wel bereikt heb weet het leven mij weer te verrassen met een nieuwe curveball, alsof god toch bestaat opeens en ergens vanaf een wolkje omlaag kijkt en iets denkt van ‘ owwww dus jij dacht dat dit het dieptepunt was? GUESS AGAIN MOTHERFUCKER’  (ja, god klinkt als Samuel L Jackson in mijn hoofd) waarna er weer een nieuwe tegenslag als een duveltje uit een doosje tevoorschijn springt.

Ja, nog meer shit. Momenteel sta ik nog stijf van de adrenaline, en omdat plaatjes nu eenmaal vaak meer zeggen dan woorden (en zelfs mij ontschieten de woorden even die mij in staat zouden stellen om een coherent verhaal neer te pennen) presenteer ik bij deze bewijsstuk A :

Dit is wat er overgebleven is van mijn nieuwe auto. Koud twee maanden in mijn bezit, en nu niets meer dan een wrak. En hoewel ik momenteel financieel even geen enkele uitweg meer zie uit mijn huidige situatie is dat niet wat mij het meest dwars zit aan deze situatie. Dat dit ongeluk NIET mijn schuld was maar dat de bestuurder die mijn spin veroorzaakte gewoon is doorgereden : onwijs kut en de zoveelste slag in mijn gezicht, maar in het grotere geheel bekeken ookvolstrekt  niet relevant. Vanavond gingen er namelijk een gedachte door mijn hoofd die ZO donker en nihilistisch was dat ik hier iets mee moet, en wel NU.

Als je goed kijkt naar bovenstaande foto (gecropped om de anonimiteit van de medewerker van BergNed te waarborgen) zie je een deuk ter hoogte van de deurgreep. Die deuk is veroorzaakt door een paal die ik tijdens mijn spin geraakt heb, en die paal is tot op 10 centimeter van mijn hoofd gekomen. En toen mijn auto eindelijk stil stond schoot er maar één simpele gedachte door mijn hoofd :

Had die paal mij maar geraakt. Pats, boem, zwart, dood. Rust. Geen verdriet meer , geen pijn meer, geen nieuwe tegenslagen meer die mij omlaag trekken in die donkere draaikolk naar beneden. Gewoon , niets meer.

En ja, ik schrok mij wezeloos van die gedachte. Ik kan hem plaatsen en begrijpen maar alsnog siddert de schrik na tot in mijn poriën. Als ik uit AL deze shit van de afgelopen jaren een positieve boodschap, een eye-opener heb weten te extraheren dat is het wel dat je jezelf iedere dag moet realiseren hoe breekbaar, kwetsbaar en fragiel deze ene kans op LEVEN die we als mens krijgen (tenzij je in reincarnatie geloofd dus, maar ik geloof in …niets…) is. Of in de woorden van Maynard van Tool in ‘ Parabol / Parabola’  :

Recognize this as a holy gift and celebrate this chance to be alive and breathing

Maar ik voel dat dus niet zo momenteel. En dat, dat maakt mij pas echt doodsbang. Daarom val ik nu terug op een oude en vertrouwde methodiek : ik schrijf het op, analyseer en deconstrueer het totdat ik het helemaal kan wegrationaliseren.

Want morgen, ondanks alle ellende die er in de komende maanden onvermijdelijk nog op mijn pad komt : morgen ga ik er weer en nog steeds zijn. Ik haal namelijk nog steeds adem, en dus ga ik Leven.