Vandaag is een bijzondere dag in de geschiedenis van de
omhooggevallen aapsoort die aan zichzelf wenst te referen als ‘de mens’.
Precies 40 jaar geleden, om 02:39 UTC zette een man voet op de Maan.
Denk daar eens goed over na als je vannacht, of binnenkort een keer,
buiten over straat loopt en de maan ziet. Een mens, iemand als jij en ik
(nou ja ik gedeeltelijk), is daar naartoe gegaan en heeft daar rond
gewandeld. Van huis uit ben ik een ruimtevaart/astronomie nerd, en voor
iedereen van mijn generatie en jonger is het gegeven dat er mensen op de
maan geweest zijn niets bijzonders, het is een voetnoot in de
wereldgeschiedenis zoals er zoveel zijn.
Dat is echter niet alles. Die eerste reis naar de maan was, meer dan de reis van Columbus (ok voor de volledigheid : en Leif Eriksson ) een grote, misschien wel de
grootste stap die de mens ooit gezet heeft op weg naar planetaire
volwassenheid als soort. Insert sappige quote over ‘de planeet verlaten
die als onze baarmoeder is’ here. Carl Sagan zei daar ooit over :
Who
are we? We find that we live on an insignificant planet of a humdrum
star lost in a galaxy tucked away in some forgotten corner of a universe
in which there are far more galaxies than people
Maar toch, een eerste stap. Een stap die misschien nog wel groter is dan de eerste stappen uit het water op het droge. Een stap onderweg naar nieuwe werelden, en ondertussen nemen wij onze Moederplaneet overal mee naartoe. Want reken maar – kolonisatie betekend ook het meenemen van zaden etc om eigen gewassen te kunnen verbouwen. Gaia zal overal met ons meereizen, misschien zit daarin juist wel ons evolutionaire nut!
Goed, ik dwaal af.
Ik wilde het eigenlijk gaan hebben over Conspiracy theorieën. En wel in het bijzonder – ‘De mens is nooit op de maan geweest!’. Iets waar ik nooit serieus in heb kunnen geloven overigens (voor de duidelijkheid – ik ‘geloof’ dat het voldoende bewezen is dat Armstrong wel degelijk op de maan gestaan heeft!). Nu las ik laatst een artikel dat zo goed geschreven is dat het mij bijna, bijna aan het twijfelen bracht.
Dat artikel kan je hier nalezen: Jay Weidner : How Kubrick faked the moonlandings
Steekt goed in elkaar, mooie bewerkte foto’s en een redelijk gematigde toon. En, om eerlijk te zijn : Stanley Kubrick (één van mijn favoriete regisseurs) is misschien wel de enige regisseur met een visie die ruim genoeg was om hier mee weg te komen.
Ik kan je het artikel aanraden, het is een interessant stukje leesvoer. En zoals ik al zei, ik ging er bijna van twijfelen. Maar : ik ben een nerd. En ik heb veeeeel gelezen over de begindagen van de bemande ruimtevaart, omdat het mij fascineerde. Ik laat het aan de lezer over om zijn/haar eigen oordeel te vellen over de maanlandingen en het artikel van Weidner.
Ik zet er een foto tegen over. Kijk eens goed in de ogen van deze man :
Dit is Neil Armstrong, niet lang na zijn eerste wandeling op de maan. Vel je eigen oordeel. Mijn interpretatie is dat hij in ieder geval erg ‘blij’ overkomt 😉
Verder :
Zie je waar deze astronaut mee loopt? Het is dit dingetje :
een laser reflector. Bruikbaar om, onder andere, de afstand Aarde – Maan nauwkeurig te bepalen. Of om, ik noem maar iets geks, te bewijzen dat ze het ding er neergezet hebben.