De zonnewende (Latijn: solstitium oftewel zonnestilstand) is de gebeurtenis waarbij de zon, gezien vanaf de aarde, haar noordelijkste of zuidelijkste positie bereikt. Deze schijnbare beweging keert letterlijk om op het moment van de zonnewende.
(Bron : Wikipedia)
Alleen het geluid van mijn voetstappen doorbreekt de oorverdovende stilte van deze kerstavond. De etalages zijn donker, vanavond is er geen behoefte meer om de toevallige voorbijganger over te halen tot een laatste aankoop en dus zwijgt zelfs de verlichting voor even. Donker. Donkere etalages, donkere straten – donker in mijn hoofd. Ik zucht even en trek mijn sjaal wat hoger terwijl mijn ogen over de vochtige klinkers dwalen, vanavond vormen mijn voetstappen en de diffuse oranje weerspiegeling van de sporadische straatverlichting in de straatstenen voor even mijn enige gezelschap. Ik sla een hoek om en zie in de verte een stelletje innig gearmd lopen, haar hoofd op zijn schouder. Het beeld en het bijhorende besef raken mij als een mokerslag, het is weer zover:
Alleen.
Zoals bijna ieder jaar opnieuw vind iedereen de warmte bij elkaar in de vertrouwde en veilige geborgenheid van het gezin. Iedereen behalve ik. Even stop ik met lopen maar de verwachte golf van zelfmedelijden blijft tot mijn grote verrassing achterwege. Dat is een teken van vooruitgang besef ik mij terwijl ik weer begin te lopen. Mijmerend loop ik de laatste paar honderd meter richting mijn huis, open de portiekdeur en neem de trap naar de eerste verdieping. Terwijl ik door de hal richting mijn voordeur loop hoor ik opeens iets dat op een zacht gesnik lijkt achter de voordeur van mijn bijna buurvrouw. Als vanzelf stop ik met lopen om te luisteren, en ja: de typische hortende en stotende ademhaling van iemand die een huilbui probeert binnen te houden. Even dwaalt het beeld van de bewoonster van de flat voor mijn geestesoog, ik ben haar de afgelopen dagen een aantal keren tegengekomen terwijl ze haar hond uitliet, hoe zag ze er toen uit? Ze had niet gelachen realiseerde ik mij , normaal gesproken glimlachen we altijd even naar elkaar bij wijze van begroeting.. maar dat had ze vanmorgen niet gedaan.
Mijn hand beweegt zich als vanzelf richting de voordeur om aan te kloppen maar stopt halverwege abrupt. Wie zegt dat ze alleen is? Wie ben ik om mijzelf op te dringen aan iemand die zo verdrietig is? Ik kijk even naar de kier onder de voordeur en zie daar een zacht licht branden. Het gesnik lijkt ook gestopt, en dus loop ik door.
Als ik even later mijn woonkamer binnen stap vallen mijn ogen op de vaas bloemen die op de salontafel staan, een gift van de supermarkt eerder die dag. Dit is de eerste keer dat er bloemen staan sinds..nou ja, het verraad. Dan neem ik opeens een besluit.
Als mijn buurvrouw de deur opent zie ik haar roodomrande ogen en vragende blik zodra ze beseft wie er op dit tijdstip nog bij haar aanklopt. Ik haal de vaas met bloemen achter mijn rug tevoorschijn en mompel iets over een fijne Kerst en hoe ik haar veel liefde en warmte toewens voordat ik met vuurrood hoofd snel weer verdwijn en mij weer verschuil achter mijn eigen gesloten voordeur. Als ik even later in een donkere woonkamer in het licht van een eenzame brandende kaars zit te staren hoor ik zachte voetstappen tot stilstand komen voor mijn voordeur. De stilte lijkt zich eindeloos te rekken tot er een beslissing genomen is.
De voetstappen verwijderen zich weer, gevolgd door een zacht dichtvallende voordeur.