Negen spijkers

Er zijn weinig bands/artiesten die mij door de jaren heen zijn blijven fascineren. Eigenlijk zijn er zelfs maar drie die sinds vroegah bij mij zijn gebleven, te weten Tool (goh), Porcupine Tree en Nine Inch Nails. Alledrie bands die hun eigen sound steeds opnieuw hebben weten te definiëren, die door de jaren heen steeds een progressie hebben doorgemaakt die op een vage manier parallel lijkt te lopen met mijn eigen veranderende muzieksmaak.

Van alledrie de bands die ik hierboven noem weet ik mij om de één of andere vage reden nog precies te herinneren wanneer ik ze voor de eerste keer hoorde. Bij Nine Inch Nails was dat in 1994 om precies te zijn. Ik was toen een niet meer zo heel erg onschuldige, negentienjarige net geen puber 😉 die zich (godzijdank) eindelijk los aan het maken van van zijn heavy metal dagen, hoewel mijn voorliefde voor ‘moeilijke muziek’ toen al duidelijk zichtbaar was.

Op een zondag kwam één van mijn toenmalige beste vrienden met een videoband (voor de jongere lezers : dat is een analoge voorloper van de dvd …) aan van één van de optredens op Woodstock de dag ervoor. Hij had gehoord dat dit een vrij extreme band was, en vroeg of ik zin had om het optreden samen te kijken. Sure, waarom niet?

Little did I know..

Het optreden begint met veel industriele herrie, en als je goed kijkt zie je Trent kruipend naast de drumkit verschijnen en zichzelf naar de microfoon toewerken. Vanaf het moment dat Pinion over gaat in “Terrible Lie” werkt hij zich omhoog, brult/krijst in de microfoon en is één van de meest extreme, gewelddadige en intense liveshows allertijden van start gegaan.
De bandleden zijn overduidelijk onder invloed van het één of ander, en spelen geheel bedekt in modder een chaotische maar behoorlijk strakke set. Onderwijl word er onderling met flessen gesmeten, beukt Trent zichzelf verschillende malen voor z’n hoofd met de mic, vliegen er microfoonstandaards in het rond en weten de leden van de liveband zich amper staande te houden. En vanaf dat moment WIST ik dat ik zat te kijken (en luisteren) naar wat absoluut één van mijn favoriete bands allertijden is.

Ik heb dat moment , 15 jaar later, eindelijk, kunnen herbeleven.

Nine Inch Nails live – woodstock 94: