Soms schieten woorden te kort.
Ze schieten zeker tekort in de situatie waarin ik mij nu bevind.. Aan de ene kant is er het gevoel van verwachting, de opwinding van een sprong in het onbekende. Aan de andere kant ben ik verdoofd van verdriet, het voelt alsof er een stukje van mijn ziel wreed afgescheurd is door een boosaardige kracht. Maar ik was het zelf. Ik heb zelf de beslissing genomen, ik heb zelf met mijn allerbeste vriend op mijn schoot en in mijn armen afgewacht totdat ik zijn laatste ademteug uit zijn oude, vermoeide lijf voelde ontsnappen. Na bijna 13 jaar samen ben ik nu dan toch écht alleen, en is er alleen nog die lege plek in mijn hart en in mijn huis waar mijn hondje altijd zat. Nooit meer naar Groeneveld, nooit meer dat huppelende sprintje. Nooit meer die koude neus die op een onverwacht moment mijn hand weet te vinden. Nooit meer mijn neus diep in zijn vacht begraven terwijl ik de ogen uit mijn kop jank. Nooit meer die warme tong die mijn tranen weglikt. Nooit meer tegen zijn warme lijf aangedrukt in slaap vallen.
Ik heb genoten van iedere seconde die ik met hem heb mogen delen, en nu is hij weg. En ik ben het die zijn doodvonnis hoogstpersoonlijk heeft getekend.
Dag lieve Pepper.