Neefje

Ik ben niet echt een familiemens, dit zal weinig mensen die mij persoonlijk kennen verbazen. Toch ontkom ook ik er niet aan om af en toe tijd door te brengen met de mensen met wie ik door een bloedband -maar niet veel meer- verbonden ben. Het is niet dat ik een hekel aan ze heb, verre van dat, het is eerder dat we zo weinig zaken gemeen hebben dat ik eigenlijk niet de tijd en moeite wil investeren in het onderhouden van een meer dan oppervlakkige band. Afgelopen Zondag vierde mijn moeder haar verjaardag, typisch zo’n gelegenheid waarbij je de rest van je familie nog eens tegen het lijf loopt.

Mijn oom  -de jongere broer van mijn moeder- is één van de weinigen binnen onze familie die er een min of meer normaal gezinsleven op na weet te houden. Nee, op mij na verder geen wildebrassen  binnen onze clan ; maar toch is hij samen met een zus van mijn vader de enige die redelijk voldoet aan het standaard huisje-boompje-beestjes ideaal dat veel mensen nog altijd schijnen na te streven. Hij is getrouwd en heeft drie kinderen, twee meisjes en één jongen. Het is overigens raar om naar een 18 jarige jonge (bloedarrogante) dame te kijken en je te beseffen dat het al gewoon 18 jaar geleden is dat je haar over haar buikje kietelde en aan het lachen wist te krijgen, waarna ze een grote bah deed en ik haar luier kon verschonen. Tegenwoordig loopt ze op naaldhakken en volgt rijlessen…

De enige zoon van mijn oom is een wat aparte jongen. Behoorlijk (ontzettend) intelligent, maar sociaal wat ‘moeilijk in de omgang’ – zelfs voor de gemiddelde 14 jarige. Voor hem heb ik altijd een groot zwak gehad, juist omdat hij erg stil en teruggetrokken is. Pepper lijkt ook iets bijzonders met hem te hebben, hij heeft regulier gesproken een schurfthekel aan (kleine) kinderen maar mijn neefje mocht hem al vanaf het begin gewoon knuffelen en aaien terwijl mijn nichtjes een opgetrokken lip en diepe keelgrom kregen als ze te dicht bij meneer kwamen.  Als klein jongetjezat hij vaker bij mij op schoot als ik op mijn Nintendo DS of PsP zat te gamen, doodstil maar onderwijl geconcentreerd volgend wat er op het scherm gebeurde. Dat kleine jochie is inmiddels dus ook al weer 14, en staat op het punt om zijn profielkeuze te moeten gaan maken op school. Toen hij Zondag binnenkwam en naast mij op de bank neerplofte glommen zijn ogen van ingehouden pret..

“Mag ik je wat vragen?” ‘Dat doe je nu al’ antwoordde ik. Hij viel even stil en keek in verwarring strak voor en nietsziend voor hem uit. Inwendig gaf ik mijzelf even een schop voor mijn flauwe opmerking. “Ik wil je echt wat vragen!” was zijn tweede poging. Ik kon een glimlach niet onderdrukken en knikte hem welwillend toe. “Ga je gang..”

“Nou kijk, ik weet wat ik later wil gaan doen. Ik wil robots gaan programmeren, maar nu moet ik op school mijn studieprofiel gaan kiezen en ik weet niet precies wat ik nodig heb om dat te kunnen gaan doen! Kan je mij daar bij helpen?” Peinzend keek ik hem aan. “Robots programmeren he? Bedoel je van die grote bewegende dingen of wil je iets met  kunstmatige intelligentie gaan doen?” Hij begon te lachen. “Kunstmatige intelligentie natuurlijk, die stomme robots zijn helemaal niet leuk!” Dit kwam hem op een bestraffende blik van mijn tante te staan. Mijn tante is een conservatieve Indonesische vrouw, die na 20 jaar met een Nederlander getrouwd te zijn nog altijd maar matig Nederlands verstaat en spreekt. Ik heb haar nooit echt gemogen, en zij mij ook niet. Haar blik was streng als altijd, en ze voegde hem in het Indonesisch wat (naar ik aan neem) vermanende woorden toe. Mijn neefje staarde weer even in het niets en keek mij toen weer aan. “Iedereen vind dat ik meer met normale robots moet gaan doen, iets technisch. Daar heb ik echt helemaal geen zin in, KI lijkt mij veel interessanter om te doen. Heb je een idee wat ik daar voor nodig heb?”

“Om te beginnen : wiskunde en engels. Natuurkunde en biologie zijn ook echt onzettend handig. Als je de kans krijgt zou ik ook nog scheikunde erbij nemen, maar Wiskunde en Engels zijn echt heel belangrijk.  Misschien eens voorzichtig iets voor Android of Apple proberen te maken, daar hoef je niet echt voor te kunnen programmeren. Probeer eens Pacman na te maken, of Snake. Installeer Linux op je pc, en leer hoe je goed kan werken met de commandline. Speel met je pc, ga dingen uitproberen. Ga spelletjes spelen, en probeer uit te vinden wat voor een patronen je tegenstanders gebruiken . Maak daar een schema van, en probeer een manier uit te vinden om dat op een logische manier werkend te krijgen. Bouw webpagina’s , eerst met HTML en dan met Php. En als ik jou was zou ik heel, heel erg veel gaan lezen. Lees alle robot boeken van Asimov, lees bladerunner van Philip K. Dick , en probeer Gödel Escher Bach eens door te komen. Ik heb ze allemaal voor je als je wil. Oh, en schaken. Kan je schaken? Zo niet : probeer het eens. Daarvan leer je op een bepaalde manier denken die je heel erg van pas gaat komen als je echt iets met KI wil gaan doen later.:”

Hij begon hardop te lachen. “Weet je dat jij de eerste volwassene bent die OOIT tegen mij gezegd heeft dat ik vooral veel moet gaan lezen en spelletjes moet gaan spelen? Iedereen is alleen maar bezig over school en een goede baan vinden. Ze vinden dat ik later beter werktuigbouwkunde ofzo kan gaan doen, maar dat wil ik helemaal niet!”

Oei. Ik wist dat mijn oom en tante (eigenlijk volgens mij iedereen die binnen gehoorsafstand aanwezig was) het niet zouden gaan waarderen, maar ik moest het toch kwijt. Ik steek mijn mening nooit onder stoelen of banken, en dit was niet het moment om daar mee te beginnen. “Ik denk daar om eerlijk te zijn iets anders over. Ik denk, dat als je echt goed bent in wat je doet, en als je het vooral ECHT heel erg leuk vind wat je doet, dat je dan vanzelf kansen zal tegenkomen die je vooruit helpen. Doe vooral je best op school, dat gaat dingen echt een stuk makkelijker maken. Maar ik denk dat het nog veel belangrijker is dat je iets gaat doen waar je helemaal in kan opgaan, zodat je straks van je hobby je werk kan maken. Als jij denkt dat je iets met KI wil gaan doen omdat dat je blij maakt, dan moet je dat gaan doen. Als je straks klaar bent met studeren kan je nog meer dan 40 jaar lang datgene gaan doen waar je voor hebt moeten leren al die jaren. Geloof me, 40 jaar is VERDOMDE lang. Geld is handig, en in sommige opzichten echt heel erg belangrijk. Maar iets doen waar je goed in bent EN waar je zelf plezier weet uit te halen is meer waard dan ieder salarisstrookje dat je ooit zal verdienen. “

Ik hoorde het geluidje van ongenoegen dat mij tante maakte en ik keek mijn neefje aan met een brede lach. “En als je wil kan ik je wel wat meer leren over KI. Ik heb er boeken genoeg over staan thuis, en je mag ze allemaal lenen.”

Hier werd ik onderbroken door mijn tante die mijn neefje iets toesnauwde in het Indonesisch, en even later stond hij op en ging hij bij mijn zwager zitten. Deze begon een lange, saaie preek over het belang van een goede opleiding en toekomstperspectieven en vakkenpakketten en (blablabla)..Na een minuut of tien ontmoeten mijn ogen die van mijn neefje, en ik gaf hem een knipoog.

Hij lachte en gaf mij een knipoog terug.