Shapes fall into place
For once in your life you make
A clean breakaway
Music for a nurse – Oceansize
1/. Afscheid
Ik neem de in stemmig zwart geklede menigte in mij op. Meer dan vijftig paar ogen staren mij vol verwachting aan, De speech van mijn zus was intiem en persoonlijk en niemand van de aanwezigen kent mijn huidige ik goed genoeg om te kunnen weten wat er nu gaat komen, en daar sta ik dan : voormalig zwarte schaap van de familie – klaar voor zijn rede. Ik leg mijn spiekbriefje neer, schraap mijn keel en begin te spreken. Mijn woorden zijn warm en spreken van en over de liefde van een zoon voor zijn moeder. Mijn intonatie en spraak zijn kalm maar van binnen voel ik mij net zo dood als het stoffelijk overschot van mijn lieve moeder die in haar kist op een paar meter voor mij ligt. Toch is dit mijn moment, ik voel dat de aanwezigen aan mijn lippen hangen terwijl ik ze meeneem op een reis door mijn jeugd en onder woorden breng wie mijn moeder was – niet alleen voor mij maar iedereen.
Terwijl de in een alcoholroes geschreven woorden als vanzelf van mijn tong rollen scannen mijn ogen het gezelschap voor mij. Het is vreemd om mensen die ik meer dan 25 jaar niet gezien heb opeens te herkennen door de sluier van de verstreken jaren heen. Buren, kennissen, familieleden..het is een gemeleerd gezelschap – en ze eten allemaal uit mijn hand. Hier staat niet langer die wereldvreemde puber die alleen maar kon schoppen. Hier staat dan eindelijk De Man die ik geworden ben, in de kracht van zijn leven en volledig beheerst. Na het uitspreken van de laatste woorden van mijn afscheid valt er een gepaste stilte die pas na een paar minuten onderbroken wordt door ‘In the ghetto‘ van Elvis Presley, één van de lievelingsliedjes van mijn lieve moeder. Pas dan breek ik even terwijl ik als vanzelf zachtjes meezing met het liedje dat mijn moeder vroeger altijd voor mij zong.
2/. Drankgelag
“Uhm jullie drinken toch niet..vind je het goed als ik deze lege fles even omruil voor de volle van jullie tafel?” Lang heb ik getwijfeld of ik wel zou meegaan met dit weekendje in de Efteling van mijn werk. Ik ben één van de weinige vrijgezellen en het idee van een weekend lang tussen mijn collega’s plus gezinnetjes doorbrengen sprak mij niet heel erg aan maar ik ben toch gezwicht voor de smeekbedes van de twee andere vrijgezellen binnen ons bedrijf – tevens mijn game-matties. Hoewel ik zelden tot nooit alcohol nuttig vloeit de wijn tijdens het gezamenlijke diner ruimhartig. Terwijl om ons heen de gezinnetjes gezamenlijk van hun eten genieten in deze ietwat aparte setting gaan wij met ons drieen helemaal los en met wat handige omruilacties zitten er voor het dessert toch al drie flessen wijn in. De stemming is uitstekend, ik heb mij dit hele jaar lang nog niet zo bevrijd kunnen voelen. Alle zorgen. de stress, het verdriet..alles is van mij afgegleden met dank aan koning alcohol. Voor het eerst in maanden kan ik ongeneerd lachen en lol hebben met mijn vrienden zonder de zwarte sluier van de rouw die om mij heen blijft hangen tijdens het verwerken van mijn verlies en het voelt als een verdiende vakantie. Later die avond -eigenlijk in de vroege nacht- wankel ik arm in arm samen met mijn drinkebroers door een donkere Efteling naar ons hotel, zingend en lachend.
Voor even ben ik vrij.
3/. Duinen
We liggen op onze rug in een duinpan te praten – over alles en niets. Een verre ster knipoogt af en toe door een gat in de wolken, ik kijk in het donker even stiekem naar je en verwonder mijzelf wederom over onze connectie. Het is zeldzaam dat ik iemand tegenkom met wie het zo goed klikt, met wie de gesprekken vanaf seconde één als eb en vloed op en neer gaan. Je geeft mij het gevoel mij te kennen en te doorgronden zonder mij te veroordelen – iets wat ik gruwelijk gemist heb in de afgelopen jaren. Toch is er ook een lichte onrust diep in mij..Er ontbreekt iets..maar wat? Er hangt wel degelijk een lichte spanning tussen ons in, de spanning die er nu eenmaal bij schijnt te horen als je aan het daten bent – maar ik kan de spanning niet plaatsen. Het is niet de allesoverheersende en prikkelende spanning die bij een wederzijdse fysieke aantrekkingskracht hoort, maar alsnog genoeg om mij van mijn stuk te brengen. Dit is niet helemaal zoals het hoort te zijn, zoals het zou moeten zijn als twee gelijksoortige geesten elkaar dan eindelijk treffen.
Op dat moment maak ik een bewuste beslissing. Het maakt niet uit wat dit wel of niet is – het Is. Ik bewonder je, ik geniet van iedere seconde die we in elkaars gezelschap doorbrengen. De connectie is écht, en dat is wat telt. Vriendschap, geliefden of whatever..het zal genoeg zijn – maar verwarrend is het wel.
Misschien zelfs wel niet eerlijk.
4/. Muziek
De verwachtingsvolle energie die in de grote zaal van Paradiso hangt is overweldigend. Hoewel het publiek vanavond anders is dan bij mijn gemiddelde concertbezoek (overwegend vrouwelijk, rond mijn leeftijd) merk ik meteen ook één groot voordeel : bijna niemand staat naar zijn telefoon te staren. Ik neem een biertje van mijn mattie aan en we toasten op het leven en deze heerlijke avond in Amsterdam. Terwijl de band het podium betreed en de eerste zachte klanken door de zaal drijven leun ik achterover en laat mij mee voeren door de muziek. De beelden die Spinvis door middel van zijn muziek en teksten schetst zijn prachtig melancholisch en kleurrijk terwijl de band haar publiek meeneemt op een reist door het Spinvis universum en ik besef mij hoe erg ik dit gemist heb. Regulier gesproken bezoek ik om de paar maanden wel een concert maar dit is de eerste keer in een jaar tijd dat ik mijzelf laat onderdompelen in de magische klanken van één van mijn favoriete artiesten en het is het type ervaring dat zich alleen laat vergelijken met een verre reis of psychedelische trip.
Als de band afscheid neemt na de laatste toegift kijk ik mijn maatje even breeduit grijnzend aan – dit was de ultieme bekroning van een heerlijke avond uit in Amsterdam.
5/. Zon
Ik zweet als een otter tijdens de klim van de laatste rots. De zon brand in mijn nek als ik mijzelf omhoogtrek en neerplof om uit te hijgen. Fuck, ik ben duidelijk geen 18 meer inderdaad. Vroeger beklom ik deze rots lachend, nu kost het mij zo ongeveer een hartaanval..maar het uitzicht is nog altijd even betoverend. Als vanzelf duikelen de momenten dat ik hier eerder gestaan heb door mijn gedachten. Een klein bang jongetje van een jaar of zes, samen met zijn grote stoere papa. Een onzekere bijna puber, na zijn eerste zelfstandige klim. Een opstandige en boze puber, razend van woede om iets dat ik mij niet eens meer kan herinneren omdat het uiteraard volstrekt nietszeggend en onbelangrijk was. Een jonge dertiger, net in de kracht van zijn leven maar emotioneel volledig kapot van een slopende relatie..ze hebben hier allemaal gestaan en bijgedragen aan de man van middelbare leeftijd die hier nu staat.
Langzaam draai ik een rondje om mijn as terwijl ik de omgeving in mij opneem. De baai, de zee, de palmbomen, de hotels..en achter mij de oude wachttoren met middeleeuws geschut, geflankeerd door een bos. God wat is het hier toch prachtig.. In de verte zie ik een zeilboot wit afsteken tegen de diepblauwe zee en lucht en ik leun even tegen een uitstekende rots aan om wat schaduw mee te pakken. Het is fijn om hier weer terug te zijn, ik houd van deze plek. Kilometers verderop zit mijn vader rustig te lezen, eindelijk weer eens weg uit dat huis met al die herinneringen. De afgelopen dagen waren heerlijk, een geschenk. We hebben samen het hele eiland rondgereden om alle plekjes waar we in het verleden als eens eerder waren opnieuw te bezoeken en ik vind het fijn om te merken dat ik ze nu wél op waarde kan schatten – één van de zegeningen van het ouder worden.
En dan zinkt plots het besef in : ik ben weer heel.