Posted on

Water

Met mijn backpack over de grond achter mij aan slepend pers ik mijzelf zijdelings door de nauwe doorgang tussen de rotsen, de weg voor mij alleen verlicht door de lamp die ik op mijn hoofd draag. Damn, voor de verandering had de routebeschrijving eens niet overdreven – dit was een pittig stuk. Ik wil op mijn horloge kijken hoe laat het is maar realiseer mij dat ik ook daarvoor de ruimte niet heb – doorschuifelen is de enige optie die ik nog heb. Na een haakse bocht in het donker waarbij ik mijn hoofd stoot aan een uitstekende rotspunt die ik niet gezien had verschijnen in de verte weer de eerste lichtstralen die wijzen op een uitgang. Geen seconde te vroeg, alles doet inmiddels pijn en ik ben op zijn hoogst – wilde gok- pas op de helft van mijn woeste avontuur.

Wat begon als wat lichte pijntjes in mijn voeten en schouders heeft inmiddels ook al behoorlijke proporties aangenomen en ik overweeg even om nog wat pijnstillers te nemen. Nee, geen goed idee. Mijn wandelavonturen in Zweden hebben mij geleerd om zo laat mogelijk op een dag pas over te gaan op pijnstillers om zo te zorgen dat je er tijdens de avond/nacht ook nog iets aan hebt zonder dat er bizarre doseringen nodig zijn. Voor nu lijken de nauwe doorgangen even verleden tijd, het pad voor mij ziet er redelijk begaanbaar uit met slechts links en rechts een klauterpartij en als vanzelf weten mijn voeten weer het vertrouwde ritme te vinden. 20 Km achter de rug geeft mijn GPS aan, dan ben ik dus inderdaad net over de helft. Als vanzelf glijdt mijn hand naar achteren om een waterfles te pakken en een slok te nemen. Godverdomme wat is het warm – makkelijk dertig graden.

De enige echte fout die ik gemaakt heb in mijn voorbereiding is het meenemen van te weinig water vanuit de foute aanname dat er langs de route wel watertappunten aanwezig zouden zijn – en die zijn er dus niet.… Lees gerust door

Posted on

Uitdaging

Het zijn de keuzes die we maken die ons daadwerkelijk maken tot wie we zijn – meer dan onze aanleg, afkomst of mogelijkheden

Is één van de zinnen die veel door mijn hoofd spoken de laatste tijd – en niet alleen omdat ik mijzelf jaren te laat door de Harry Potter reeks heen aan het werken ben (voor de niet Potter liefhebbers – het is een variatie op een bekend citaat uit boek/film 2). Het is een wat eloquentere versie van mijn eigen ‘het gaat om wat je doet en laat, niet wat je zegt΅, misschien dat hij daarom zo resoneerde.
In mijn queeste naar zelfverwezenlijking en het opnieuw uitvinden wie ik ook alweer ben (of wil zijn) ben ik in de afgelopen tijd misschien wel net iets te ver van mijzelf verwijderd geraakt, en dus was het wel weer eens tijd voor een mentale én fysieke uitdaging:

Dit is het Müllerthal, een gebied in Luxemburg dat ook wel bekend staat als klein Zwitserland. Een prachtig natuurgebied op een paar uur rijden van $woonplaats, en een uitstekende plaats om mijn hoofd leeg te maken én tegelijkertijd weer eens te onderzoeken hoever ik mijzelf mentaal en fysiek kan pushen. Er lopen verscheidene wandelroutes door het Müllerthal, uiteindelijk heb ik de route met de poëtische “trail 2” benaming gelopen. Even wat cijfers op een rij:
–37 km in lengte
– 775 klimmeters
–12,5 kilo (gewicht van mijn backpack zonder water)
– 24% stijgingshoek (steilste klim)
– 3,5 kilo aan lichaamsgewicht kwijtgeraakt onderweg (en ik ga echt niet zoeken)
– 12 uren (totale duur van de hike)
– ontelbaar (keren dat ik mijzelf onderweg vervloekt heb)

Onderweg heb ik meer dan genoeg tijd gehad om de keuzes die ik in de afgelopen jaren gemaakt heb nog eens onder de loep te nemen en de balans op te maken van die keuzes.… Lees gerust door

Posted on

Resetknop

We kijken elkaar recht in elkaars ogen aan terwijl ik het spaghettibandje van je jurk voorzichtig over je schouder omlaag trek. Je glimlacht als je mij plagerig achterover op mijn bed duwt en op mij gaat zitten, je prachtige figuur scherp afgetekend tegen de zomerzon. Ik open mijn mond op iets te zeggen maar je smoort mijn woorden voordat ik ze kan uitspreken. Nee, woorden zijn niet nodig – niet voor ons. Niet nu.
Ik ken je amper maar de chemie tussen ons twee is bizar, ik voel mij tot je aangetrokken als een maan tot zijn moederplaneet. Er is geen sprake van liefde, dit is pure onversneden lust waar we ons zonder enig voorbehoud aan overgeven.

Ik rol je op je rug nadat we elkaar van onze laatste kledingstukken hebben ontdaan en bewonder je naakte lijf. Je bent prachtig zoals je daar vol zelfvertrouwen ligt te wachten. Mijn mond begint aan de lange, trage weg naar beneden met zoveel omwegen als ik maar kan opbrengen en ik begin je zachtjes in je zij te kietelen als ik je zachtjes voel kronkelen onder mijn zoektocht. Plagerig zoen ik je op je navel en zak weer iets verder omlaag, op zoek naar de resetknop.

Er zijn dingen die ik in de afgelopen jaren heb moeten missen, en tot nu wist ik niet hoe erg. Als mijn lippen de jouwe vinden en ze voorzichtig spreiden voel ik hoe je huivering zich ook van mij meester weet te maken, je fluistert zachtjes wat je van mij wil en ik realiseer mij dat er niets onder de zon zo opwindend is als een vrouw die weet wat ze wil en hoe ze dat kan krijgen – een vrouw die in controle kan zijn door de controle te laten gaan. Mijn tong vind dan eindelijk de resetknop en terwijl ik je nagels in mijn schouders voel wegzinken verdwijnt het laatste restje weemoed uit mijn hoofd als haar plaats wordt ingenomen door rauwe wellust.… Lees gerust door

Posted on

Mama

Het rustgevende geruis van de regen klinkt in mijn oren terwijl ik over het vertrouwde bospad richting de laatste rustplaats van mijn moeder loop. Drie jaar zijn er alweer voorbij gegaan. Drie jaar waarin er veel veranderd is – en tegelijkertijd helemaal niets.

De pijn verzacht, het gemis blijft.

Ik mis je, mama. Meer dan ooit.

Posted on

Zonder zijwieltjes



Ik laat los en voel mijn hart in mijn maag zakken als je heftig begint te slingeren. “Doortrappen, dan komt de stabiliteit vanzelf!” Roep ik nog naar je brede rug terwijl ik hijgend stop met meerennen. Ik kijk je na en de ironie van de situatie ontgaat mij niet. Vier decennia later zijn de rollen omgekeerd, ik leer jou fietsen in plaats van jij mij.

Vreemd genoeg herinner ik mij nog hoe het was. Hoe ik uiteindelijk snoeihard op mijn snufferd ging omdat ik trots omkeek of jij wel zag dat ik écht alleen fietste, zonder zijwieltjes. “Blijf voor je kijken!” Roep ik nog terwijl je slingerend de hoek om en uit zicht verdwijnt. Ik sjok richting de straathoek en kijk je na. Je revalidatie gaat voorspoedig verzekeren de experts mij, maar ik ben er niet gerust op. Er is iets in je geknakt, ik voel en zie dat iedere dag dat ik bij je ben.

Je bent bang en onzeker, en ik doe mijn uiterste best om je te ondersteunen waar ik kan maar ik vraag mij regelmatig af of dat wel genoeg is. Het zit in de kleine dingen zoals het gemak waarmee je opeens mijn hulp wil aannemen. De manier waarop je soms peinzend voor je uit zit te staren met een lege blik als je denkt dat ik niet kijk. Ondanks onze verschillen gaat mijn hart naar je uit, ik wil je zo graag helpen..

Maar uiteindelijk is leven en revalideren net als leren fietsen: het weglaten van de zijwieltjes vormt de ultieme test.

Posted on

Iedere stap

Met iedere stap die ik zet laat ik je verder achter mij. Iedere stap voert mij verder bij je weg, en soms – heel soms twijfel ik. Is dit wel de juiste weg? Zal ik niet verdwalen? Wil ik wel weglopen?
Maar dan herinner ik het mij weer. Hoe het was, dat einde. De vernedering van het opzij geschoven worden, weggewuifd worden alsof ik een lastige vlieg was. De snauw, de nauwelijks verholen dreiging. De minachting.

De stilte.

En dus zet ik maar weer en stap, en nog één en nog één. Met iedere stap verwijder ik mijzelf nog verder van een ongezonde situatie die niet had hoeven zijn. Iedere stap dwingt mij ook ook mijn eigen verantwoordelijkheid onder ogen te zien en op te nemen. Met iedere stap die ik zet sta ik mijzelf toe om alles wat er tussen ons is gebeurd te laten inkleuren door het einde, om op die manier tot een bevredigende conclusie te komen die niet perse waar hoeft te zijn. Iedere stap een nieuwe reden, een nieuwe verklaring.

En stilte.

In gedachten zie ik een streep verschijnen, de streep waar jij allang overheen was. Ik nader hem met iedere stap totdat het tijd is voor de laatste, beslissende schrede. Uit het niets komt er opeens de gedachte aan een bijna kinderlijk naïef manifest opduiken uit de nevel van mijn verleden:

“heb onvoorwaardelijk lief
speel geen spelletjes
durf kwetsbaar te zijn
woorden zijn geen wapens
geloof in de ander als in jezelf
geniet van iedere seconde
alles gaat voorbij“

Halverwege mijn allerlaatste stap laat ik mijn voet hangen. Nee, dit is niet wie ik wil zijn. Iedere stap voert mij dan misschien wel bij jou weg, maar hij zou mij naar mijn toekomstige ik moeten voeren die ik wil zijn. En wil ik deze persoon echt zijn?… Lees gerust door

Posted on

Jaar

Eigenlijk had ik mijzelf voorgenomen om hier alleen nog maar mijn eigen woorden en foto’s te gebruiken, met links en rechts een strofe van een dichter of tekstschrijver die mij raakt. Vandaag is echter een dag die schreeuwt om stilte, dus los van deze tekst laat ik bij uitzondering mijn held Simon Vinkenoog graag even voor mij spreken. De beelden vertellen hun eigen verhaal, wat ze niet laten zien fluistert over het wit tussen de regels. Misschien zit daar zelfs wel het echte verhaal, wie weet 🙂



Hoe het nu verder moet,
Hoe het zal gaan heten
Hoe het er uit mag zien,
Wat we er van mogen weten
Of de zon ook schijnt,
Of het nu warm is, of koud,
Of het ver is, of hier
Of het waar is, bestaat
Of je er kleuren hoort
Of er klanken ziet
Of het pijn doet, of verdriet –
Het mist je niet
Eenmaal dood
Zal je alles weten


Simon Vinkenoog – Vandaag de dag

Posted on

Sommige mensen voelen de regen, de rest wordt alleen maar nat

(vrije vertaling van de prachtige quote van Roger Miller)

“Met wie spreek ik?” Klinkt het omfloerst aan de andere kant van de lijn als mijn vader de telefoon doorgeeft. “Met mij mam, je zoon. Met Maurice.” antwoord ik in het dialect en er valt even een stilte. “Dag Maurice, hoe is het eigenlijk met je?”
Die simpele vraag voelt als een vuistslag in mijn maag. Terwijl ik mijn hersenen pijnig op zoek naar een acceptabel antwoord hoor ik mijn vader iets fluisteren waarop mijn moeder een snibbige “Dat weet ik heus wel” als antwoord geeft waarna ze weer tegen mij begint te praten met semi dubbele tong. “Ik hoorde dat je vandaag jarig bent..Maurice was het toch? Dus ik moet je even feliciteren van die vent hier naast mij die beweert je vader te zijn. Gefeliciteerd, hoe oud ben je geworden?”

De tranen stromen inmiddels voluit over mijn wangen maar ik kan en wil een glimlach niet onderdrukken. De kanker en de medicatie hebben veel van mijn moeders persoonlijkheid weggeslagen, maar ze is en blijft een weerbare vrouw – ook al rest er slechts nog een schaduw van de vrouw die ze eens was. Haar geheugenverlies en het volledige gebrek aan remmingen binnen sociale contacten versterken elkaar behoorlijk als het gaat om het creëren van uiterst pijnlijke situaties die tegelijkertijd hilarisch kunnen zijn, maar ik lijk de enige van ons gezin te zijn die het zo ervaart.

Ik bedank mijn moeder met zoveel warmte in mijn stem als ik kan opbrengen en er ontspint zich een wat ongemakkelijk gesprek over mijn dag en wanneer ik eindelijk weer eens op bezoek kom (“ik was er gisterenavond nog mam, ik ben er morgen weer”) waarbij de moed mij steeds meer in de schoenen zinkt. Het beetje bravoure dat ik weer had weten te stimuleren in mijzelf verdwijnt als sneeuw voor de zon terwijl het harde besef inzinkt:

Dit verwarde, pijnlijke en incoherente gesprek zal de laatste verjaardagswens zijn die ik ooit van mijn moeder zal ontvangen.… Lees gerust door